Deze titel heb ik in het begin ook al eens gebruikt, maar door de strekking van onderstaande ervaring, kan ik geen toepasselijker titel bedenken, dus maar in de herhaling.
Uiteraard kom ik vaak genoeg mensen tegen die fysiek het een of ander mankeren. Afhankelijk van het contact, deel ik wel of niet mijn ervaring.

Deze ervaring is van iemand anders. Een collega aan de andere kant van de wereld. Ik vond en vind m zó te gek, dat ik ‘m maar eens met jullie wil delen. Ik heb ‘m jaren geleden van de website www.eftuniverse.com afgehaald en vertaald. Stel je voor dat dít mogelijk is! Wat kan er dan allemaal nog meer……..!

Artsen, sportartsen en iedereen die te maken heeft met sport verwondingen, zal genieten van dit “onmogelijke” resultaat van Gillian Tarawhiti uit Australië. Na het volhardend EFT-en op haar verwondingen zegt ze: “vorige week ging ik voor een 2e MRI-scan, bezocht mijn specialist en hij kon niet geloven dat de gescheurde kruisbanden ‘verdwenen’ waren. Hij bleef maar kijken naar de beelden van de eerste en de tweede scan en kon het niet geloven. Hij zei, dat hij nog NOOIT, in zijn hele carrière, had meegemaakt dat een dergelijke verwonding zoals ik had opgelopen, zomaar was VERDWENEN. Ik moest erom lachen dat hij weigerde te zeggen ZICHZELF HAD GEHEELD. Maar daar was het, op zijn scherm, in de ‘ervoor’ en ‘erna’ beelden: GEEN GESCHEURDE KRUISBANDEN.”

Liefs, Gary (Gary Craig, grondlegger van EFT = Emotional Freedom Techniques)

Door Gillian Tarawhiti:

Ik was gewond geraakt in een sport ongeval en had letsel opgelopen aan mijn voorste kruisband evenals een scheur in het kraakbeen van mijn meniscus. Ik werd onmiddellijk doorverwezen naar specialisten, kreeg MRI scans en kreeg vervolgens te horen dat ik een zware operatie moest ondergaan en voor de rest van mijn leven problemen zou hebben met mijn knie.

Nu ben ik een EFT therapeut, en dus besloot ik hun diagnose met een korreltje zout te nemen. Ik besloot de operatie, zéér tegen het advies van de specialisten in, uit te stellen. Dus ik besloot mijn eigen pad te volgen en eft-de volhardend op alles, van pijn tot het-me-stom-voelen-dat-ik-het-had-laten-gebeuren, tot ‘overstrekken’ tot het-iedereen-kwalijk-nemen enzovoorts enzoverder. Vijf dagen nadat ik begonnen was met EFT begon ik weer met wat lichte training. Na twee weken trainde ik nog meer en iedereen vertelde me dat het geen goed idee was en dat ik het langzamer aan moest doen of helemaal niet moest trainen. Maar weet je, ik voelde me goed, had nog steeds duidelijk een blessure, maar ik kende mijn grenzen en ging toch door met EFT-en en trainen.

Vorige week ging ik terug naar het ziekenhuis voor een tweede MRI scan, vervolgens naar mijn specialist en hij kon niet geloven dat de scheuren in mijn kruisband en kraakbeen verdwenen waren. Hij bleef maar naar de beelden van de eerste en tweede scan heen en weer kijken en kon het niet geloven, zei hij. Nog NOOIT, in zijn hele carrière, had hij het meegemaakt dat een dergelijke blessure, zomaar was VERDWENEN. Ik moest erom lachen dat hij niet zei “zichzelf had geheeld”. Maar daar was het op zijn scherm in de ‘ervoor’ en ‘erna’ beelden van GEEN GESCHEURDE KRUISBANDEN.

Toen hij me vroeg wat ik in de afgelopen vier maanden had gedaan, vertelde ik hem dat ik gelijk de training hervat had en dat ik een ‘vorm van psychotherapie’ had gedaan, wetend dat hij dan moest vragen wat dat was, dus ik legde uit, in zo technisch mogelijke termen als ik tot mijn beschikking had, wat Emotional Freedom Techniques was. Hij staarde me even aan en zei -nou, als iedereen dit ontdekt, dan ben ik mijn baan kwijt-. We lachten er allebei om en toen keek hij me aan en zei: “nee, ik maak geen grapje!”

Dus ik ben heel dankbaar dat mijn blessure nu heel klein is en alleen nog poliklinische microchirurgie nodig heeft, waar ik in toegestemd heb, omdat er geen ‘gehakt gemaakt wordt’ van mijn knie. Dus… jullie sportmensen daar…. EFT werkt, ECHT!

Ook ik heb geleerd dat ik ‘de realiteit’ onder ogen moest zien. En dat heb ik ook jaren gedaan, waar ik dan vervolgens niet altijd even vrolijk van werd. 😉 Inmiddels weet ik beter. Nog even los van het feit dat ‘de realiteit’ niet eens bestaat! Er zijn net zo veel realiteiten als mensen. Want de realiteit is mijn interpretatie van wat ik zie om me heen en dat geldt dus voor ieder-een.
Het gaat zelfs nog een beetje verder: mijn realiteit is dát deel van een schier oneindig scala aan mogelijkheden, dat in energiefreqentie (Einsteins ‘Alles is energie’) met mij matcht.

Simpel voorbeeld: als ik in een goeie energie zit (vrolijk humeur) en ik vind ergens een plas van een kat in huis, dan ruim ik deze op, maak het schoon en ga verder met wat ik wil. Als ik echter in een minder goeie energie zit, dan kan diezelfde actie gepaard gaan met flink wat gefrustreerde krachttermen en ben ik ook daarna nog even van m’n padje. Het is hetzelfde katteplasje, maar mijn energie maakt het verschil.

Eigenlijk lijkt dit me well een goed beeldend voorbeeld om verder uit te diepen, want het heeft mij zeker nog veel meer duidelijk gemaakt. En daarin heb ik van mijn vier katten veel hulp gekregen.;-)

Er is namelijk een periode geweest, dat ik katteplasjes héél veel negatieve aandacht gaf. En dat héb ik geweten! De Wet van Aantrekking kan alles wat in onze omgeving is benutten om ons bewust te maken van wat wij aandacht geven en in dit geval waren dat dus mijn katten.

Nu lach ik erom, maar gelukkig al weer lang geleden was er een periode dat ik me nog niet om kon keren of een kat zat ergens te plassen: op een tas, in m’n kantoor, de badkamer, verzin het maar…. geen plek in huis was veilig voor ze. Ik heb wat afgepoetst, geveegd, gevloekt en gewanhoopt. En héél veel ge-eft-d. Op al die negatieve emoties, want ik wist dat ik het in stand hield en dat alleen het veranderen van mijn energie ervoor kon zorgen dat het stopte.
Het is me gelukt! Met héél veel focus op alles behalve de katten waar ik blij van werd. Oók op alles van de katten zelf waar ik blij van werd, als daar in mij ruimte voor was.

Als er iets is wat je niet wilt (en uiteraard wilde ik dit niet) dan krijg je nog duidelijker wat je wél wilt. Met vallen en opstaan is het me gelukt. Focus, focus en nog eens focus! Op wat ik WILDE!

Zo hebben we allemaal wel stukjes ‘realiteit’ waar we niet blij van worden. Die we anders willen. Geef dan eerst datgene waar je wél blij van wordt je volle aandacht. Bevrijd jezelf van negatieve emoties, want daarmee krijg je alleen maar méér van wat je niét wilt. Met andere woorden: positieve focus, f o c u s , F O C U S !!!

Regelmatig, als ik uitleg waarom dingen zijn zoals ze zijn, krijg ik de opmerking “ga je me dan vertellen dat het m’n eigen schuld is?”
Néé, dát vertel ik niét!

Er is NOOIT schuld! Er is ALTIJD Wet van Aantrekking. Negatieve gedachten, verwachtingen, emoties, uitstraling, trekt onaangename of ongewenste situaties en reacties aan. Dat is gewoon hoe het wérkt.

Wat daarin voor velen ook soms zo lastig voor te stellen is, is dat iets ‘onaangenaams’ de potentie heeft om een enorme verrijking van je Leven te zijn. Vroeger zei ik altijd “wat ik van/over mezelf geleerd heb, heb ik niet geleerd van m’n lachen, maar van m’n tranen.” De diepste, donkerste ervaringen in m’n Leven hebben de meeste winst opgeleverd. En als je daar voor open staat, dan kun je ontelbaar veel mensen hetzelfde horen zeggen. Om er een paar te noemen: Louise Hay; Byron Katie; Brandon Bays; Neale Donald Walsch; Eckhart Tolle; Joseph Jaworski en Ton van der Kroon. De laatste twee m.i extra pareltjes voor mannen. 😉

Vrijwel iedereen is opgegroeid met “eigen schuld, dikke bult,” dus is het helemaal niet vreemd dat er zo gereageerd wordt. Daarmee zet je jezelf alleen weg als slachtoffer en dat ben je niet. Je bent de schepper van je eigen ervaringen. Als je dat uit wilt testen omdat je veranderingen wilt, oprecht wilt ontdekken hoe buitensporig veel JIJ in huis hebt, begin dan eens met je aandacht te richten op die dingen die je een goed gevoel geven.

Een cliënte vertelde me onlangs dat ze van haar vader zo’n enorme positieve reactie had gekregen op hun internetcommunicatie. Haar vader is nogal negatief ingesteld en kan eindeloos doorzeuren over alles wat er niet deugt. Daar heeft ze héél lang heel veel last van gehad omdat ze er zo in meeging. Inmiddels snapt ze hoe het werkt en meestal lukt het haar om andere keuzes te maken, dus besloot ze serieus om zijn negativiteit bij hem te laten en te zoeken naar positieve invalshoeken. Heel lang kreeg ze daar geen reactie op. Tót deze week. Hij liet haar op meerdere manieren weten, hoe blij hij altijd werd van haar reacties, hoe bijzonder hij ze vond en hoe wijs hij haar vond en dat ze dat vást van haar moeder had!

Zij had er lekker EigenWijs voor gekozen om haar eigen energie belangrijker te vinden dan wát dan ook en daardoor ontlokte ze aan haar vader reacties die eigenlijk totaal niet passen bij de man die hij zichzelf toestaat te zijn.
Zijn gedrag was niet haar schuld, maar omdat het was wat ze van hem verwachtte, kon hij niets anders laten zien. Tótdat ze besloot dat het niet om hém ging, maar om wat zij wilde: zich goed voelen!

Vandaag (zaterdag 17 augustus) werd bovenstaande logica weer eens bevestigd.
Inmiddels zijn Maartje en ik alweer ruim een half jaar maatjes. De eerste keer dat ik met haar naar haar moeder ging, vertelde ik dat ik een hondje heb (Douce dus). In niet mis te verstane bewoordingen kreeg ik van moeders te horen dat zij NIETS van honden moest hebben en de emotie die de woorden begeleidde liet daar ook geen enkele twijfel over bestaan. Dat was duidelijk! Al vrij snel daarna werd duidelijk dat Maartje in deze energie meegegaan was. Als wij buiten liepen en ze op afstand al een hond in het vizier kreeg, verstarde ze, klom half in me en gebruikte me als buffer tussen haar en de hond. Om je een idee te geven: een onwillige peuter in een volwassen lichaam. Da’s écht een uitdaging.
Voor haar en Douce beloofde dat dus weinig goeds. 😉

Inmiddels is haar mama een ster, dus is die situatie anders. Ik breng meer tijd met Maartje door, maar dat zou natuurlijk nog makkelijker zijn, als ze met me mee naar huis kan. Maar …. dáár is Douce!
Dus heb ik overlegd en Maartje gevraagd of ik Douce mee mocht nemen op visite naar haar. Dan zou ze eens zelf kunnen ervaren wat voor hondje het is. Als ik iets vraag wat niet echt haar interesse heeft, checkt ze een beetje uit, maar ik heb het uitgesproken en ze zal dus niet volstrekt verrast zijn. Héél belangrijk voor het vertrouwen.
Vijf weken geleden was het zover. Douce mee, mand mee, lekker in de tuin al voordat Maartje thuiskwam. Toen ze Douce ontdekte was ze ‘not amused.’ Ik had het kortstondig even verbruid. Gelukkig is Douce de rust zelve, heel gehoorzaam (zeker als het echt moet) en met uiteraard wat EFT-en van mijn kant, een paar kopjes thee en vooral een paar meter tussen haar en Douce in de mand, ging het best goed voor de eerste keer. Ik heb geen haast.

Tijdens onze boswandelingen komen we natuurlijk ook altijd honden met hun baasjes tegen en dat was steeds geen feestje. Veel EFT en benoemen hoe die honden gewoon hun eigen ding doen en geen interesse in haar hadden en dan weer verder lopen.

Vorige week ging Douce weer mee naar Maartje in de tuin. Nu was zij er al en wij kwamen later. M’n dochter was er ook bij en zij en Douce mochten ook binnenkomen van haar. Weer wat afstand tussen de mand en Maartje. Nu begon het al wat anders te voelen. Douce had een mini hoedje op (alles om het ijs te breken) en toen ze naar Maartje keek was er zowaar sprake van interactie. Maartje leek het zelfs een beetje leuk te gaan vinden.

Toen werd het vandaag. Vanmorgen weer naar Maartje toe en omdat de plannen niet door konden gaan, werd er gekozen voor een boswandeling. Ook nu zijn we aardig wat honden tegengekomen. Eén keer zelfs vlak langs een heel klasje van een hondencursus! En ze liep er babbelend langs alsof het de normaalste zaak van de wereld was!!! Uiteraard heb ik hier bewust op gefocusd en gevisualiseerd en had ik er alle vertrouwen in. Maar toch:: dit gaat veel sneller dan ik me had voor kunnen stellen! Jippie!

corresponderende blogs: Douce; Cadeau; Maartje –via zoekfunctie op entreepagina

Ik doe er al heel lang vrij weinig mee, maar heb er genoeg mee te maken gehad om te weten dat er in de bijbel heel zinnige dingen staan. Vaak is het de interpretatie waar het spaak loopt. Zo staat er ook iets in als “geloven als een kind.”

Op legio plaatsen in mijn blogs kun je terugvinden dat ik aangeef dat we ‘het’ als kind wisten. Hoe ‘het’ werkt. Dat je eigenlijk alleen maar van blijzijn je prioriteit hoeft te maken, te luisteren naar je emoties, gáán voor de goedvoelende emoties, luisteren naar de inspiratie en dat dán de Wet van Aantrekking voor de rest zorgt. En even voor de goede orde: dit is het hoofdthema in iedere sessie die ik heb, met gewenst effect. Dus niet alleen theorie, maar ook praktijk!

Door een aantal recente sessies, vást in combinatie met waar ik nu zélf mee bezig ben, kwam ik wat dichter bij dat gevoel en ben ik daar bewust eens lekker ingedoken. Hoe het voelt om zo’n heerlijk, blij, zorgeloos kind te zijn, dat twijfelloos vertrouwt dat wat het nodig heeft, komt. Ik werd er spontaan zó blij van. Zo simpel is het dus.

Nou ja….simpel. Tussen dat je dat blije, zorgeloze kind was en nu, heb je vast genoeg gehoord en gezien van de mensen om je heen, om je niet meer glashelder te kunnen herinneren hoe blij, zorgeloos en vol vertrouwen verwachtend je was. Maar toch, het weten van dat kind zit nog steeds in je, dus is nog steeds bereikbaar.

Alle flauwekul van “loon naar werken,” “arbeid adelt,” “ledigheid is des duivels oorkussen” en wat nog meer, is in strijd met de universele wetmatigheden. We hebben zulk soort ‘waarheden’ zo vaak gehoord, dat we daar in zijn gaan geloven en dus gaat het zo in ons leven. Simpelweg omdat de WvA ervoor zorgt dat onze ervaringen overeenstemmen met onze overtuigingen. En er is natuurlijk helemaal niks mis met ‘hard’ werken. Als je er blij van wordt. Waar het om gaat is, dat je in dezelfde tijd, met dezelfde actie méér voor elkaar krijgt, als je blij bent vóór je daaraan begint. En als je dan ook nog eens twijfelloos verwacht dat je voor elkaar krijgt wat je wilt….. dan kan ‘het’ héél leuk worden.
En ben je als een kind zo blij!

“ALLES begint bij jeZelf.” De gouden woorden die ik zo’n 30 jaar geleden te horen kreeg en die de leidraad van mijn Leven vanaf dat moment zijn geweest.
Toen was ik zo onzeker als iemand maar zijn kan. Totaal geen vertrouwen in meZelf en als ik eens hardop uitsprak wat ik ervaarde, dan was er altijd wel iemand die me vertelde dat ik me vergiste en uiteraard kreeg die persoon dan gelijk van mij. 😉
Gelukkig voor mij, was mijn honger naar begrijpen schier onverzadigbaar, dus ik las alles wat los en vast zat, praatte met wie er maar op m’n pad kwam en die me –weet ik nu- dichter bij mijn Innerlijk Weten kon brengen.
Want van binnen weten we het allemaal. Of je er bij komt, hangt misschien af van je verlangen, de ‘noodzaak’, maar misschien nog het meest van je bereidheid om alles wat je denkt te weten in twijfel te trekken.

Van die onzekerheid is weinig over. (Zelf)vertrouwen in overvloed. Maar wat ik eigenlijk misschien wel het meeste koester is, dat ik alles nu als zo logisch ervaar. Het Leven is eigenlijk hartstikke logisch!
En tegelijkertijd niet uit te leggen. Nét een spinneweb, zo is alles met elkaar verweven. Dus het één onder woorden brengen, zonder het ander erbij te betrekken, geeft al een scheef/incompleet beeld. Én….. ‘words don’t teach.’

Zoals ik het ervaar komt mijn (zelf)vertrouwen misschien nog wel het meest voort uit dat inzicht hoe logisch het Leven is. ALLES is Wet van Aantrekking. Ik ben energie. Mijn frequentie bepaalt mijn ervaringen. Hoge frequentie -> positieve ervaringen, lage frequentie -> ‘negatieve’ ervaringen (bewust tussen aanhalingsteken, want ‘negatief’ is niks anders dan een label voor iets wat we liever niet hebben). Dus….. ik hoef alleen maar mijn energiefrequentie te ‘managen’ en die Wet van Aantrekking doet de rest. Dat lukt over het algemeen vrij aardig, maar zoals mijn vorige blog duidelijk maakt, kunnen diverse frequenties er tegelijkertijd zijn.

Wil jij ook vertrouwen? In jeZelf, in het Leven. Als je dat uitstraalt, dan zal de Wet van Aantrekking de hulp en’of info die bij jou past in je Leven brengen. Zo logisch is het Leven.

Zoals velen, ben ook ik op vakantie geweest en hoe kort’ ie ook was, hij bood weer een schat aan cadeautjes. 😉

Over het belangrijkste ‘cadeautje’ ben ik kort, wánt: wat je aandacht geeft, daar krijg je meer van. Om jou als lezer er een beeld van te laten krijgen, ontkom ik er echter niet aan om het te benoemen.
Op de vijfde dag van onze 7 daagse vakantie kwamen we bij de auto aan die een ingeslagen ruit had en waar al onze bezittingen uitgehaald waren. En dán komt het er uiteraard op aan wat je doet met zo’n gebeurtenis. Welke frequentie in mij (ons) dit creëerde, daar heb ik wel een idee van. Inmiddels ben ik gelukkig aardig blij met mij, dus hoefde er van enige boosheid of frustratie daarover geen sprake te zijn.

Maar dan. Einde van de middag, de temp. in de auto gaf 47 graden aan. Van boodschappen doen om te eten enzo, kon even geen sprake van zijn, de telefoon met tom tom was leeg en de oplader kapot. Dus in een stad met veel éénrichtingverkeer moesten we het hebben van aanwijzingen van bewoners om bij politie te komen. Dat lukte na 3 uur. In die tijd had de honger, vermoeidheid en hitte toch wel geresulteerd in stress, dus bij de politie liep het niet zoals ik weet dat het kan gaan.

Op enig moment heb ik pas op de plaats gemaakt. Me eens even eraan herinnerd dat ik mijn ervaringen creëer en dat ik dus kan bepalen hoe het verdere verloop zal zijn. Bovenaan m’n lijstje stond dat dit een heerlijke vakantie was en zou blijven en dat we alles wat kwam als ‘weer eens een nieuwe ervaring” zouden gaan beleven. Vóór alles ontspannen en blijven genieten.
Bij de camping kregen we alle hulp, tijd en medewerking die we ons konden wensen. ’s Avonds het bezoek van de volgende dag aan de politie goed gevisualiseerd en uiteraard werden we getrakteerd op de meest vlotte, positieve en gezellige mensen en stonden we in ‘no time’ weer buiten mét de benodigde aangifte!
Bij de ruitenspecialist kregen we een super tijdelijke vervanging van de ruit en ook dat ging sneller dan aangegeven, waardoor de rest van de tijd en de rit naar huis geen verder nadeel ondervonden.

Hoe ‘jammer’ het ook is, dat veel van onze bezittingen, buiten onze medewerking, van eigenaar gewisseld hebben en dat alle vakantieaankopen en cadeautjes voor het thuisfront niet mee naar Nederland kwamen, heb ik een heerlijke vakantie gehad waar ik met een heel blij gevoel aan terugdenk. Gewoon omdat ik daar voor kies!

Dit is een zin die ik tijdens sessies regelmatig in diverse varianten te horen krijg. Recent kreeg ik bij mezelf een diep weggemoffelde, dus onbewuste overtuiging van dat soort boven tafel, waar ik even heel stevig op kon eft-en. En het verschil dat dát maakt!

Iedereen kent het wel dat je kritiek hebt op een ander. We zijn allemaal mens. 😉 Je kunt zelf vast wel bedenken hoe je die kritiek dan allemaal onder woorden brengt. Maar dat is hélemaal niks vergeleken met de kritiek waar we onszelf op ‘trakteren’ als we zelf eens een uitglijder maken. En dan vaak om de meest simpele dingen.
Soms kan die zelfkritiek zo ver gaan, dat je daarmee een belangrijk deel van je leven saboteert. Dan kun je nog zo weten wat je wilt, er nog zulke goeie energie in stoppen, toch lijkt het dan alsof het je altijd weer bij je handen afbreekt. Je krijgt het iedere keer in zicht, maar nooit in handen.

“Ik had beter moeten weten.” Ken je een situatie in je leven, waar je met verdriet, boosheid, zelfverwijt en/of misschien schaamte aan terugdenkt? Of waar je niet eens aan terug wílt denken?
Heb ik nieuws voor je: als je beter hád geweten, dan had je beter gedaan!!!
Het geldt zonder uitzondering voor ieder mens: in iedere situatie, op ieder moment, doe je het beste met wat je op dat moment in huis hebt en met wat de situatie je voor ruimte biedt.
Waar je jezelf én je omgeving (ook al is dat eigenlijk bijzaak) de grootste dienst mee bewijst is dat zelfverwijt loslaten. Maar dat kun je met je hoofd mooi weten, als er zo’n verborgen overtuiging onder zit, wil je daar toch vanaf!

En weet je wat zo mooi is? Je kritiek op anderen is niets anders dan geprojecteerde zelfkritiek, dus als je die zelfkritiek los kunt laten, word je wereld er ook gelijk een stuk mooier van!

Bij m’n affirmaties heb ik een nieuwe geplaatst met dezelfde titel. Ga maar eens kijken of je er iets aan hebt. Je zult er nooit minder van worden.

Het afgelopen weekend heb ik mezelf weer eens ouderwets ondergedompeld in de wereld van de kwantumfysica, de celbiologie, de veldtheorie en alles daaromheen en dan vraag ik me wéér af….

…. wat is het toch in de mens, dat ál deze inzichten die wetenschappers als Rupert Sheldrake, Bruce Lipton en vele anderen (Einstein ;-)) al zó lang zelfs wetenschappelijk hebben kunnen aantonen of logisch hebben kunnen beredeneren en die nu in deze tijd voor iedereen op het internet bereikbaar zijn, maar voor zó’n kleine groep mensen acceptabel zijn. Dat het gros van de mensheid wil blijven geloven dat het normaal is om onbeduidend te zijn, afhankelijk te zijn, slachtoffer te worden van geweld, een ziekte, onrechtvaardigheid, terwijl aan de hand van de universele natuurwetten ALLES in het leven logisch te verklaren is. ALLES wat IEDEREEN ‘overkomt’ is logisch!
Zó machtig is ieder individu dat hij/zij tot in detail alles naar zich toe haalt. Dus ook kan veranderen als het onaangenaam is. Dat is natuurlijk. Maar dan moet je wél willen WETEN!

“Hoe kan dat nou?” denk ik dan. En tegelijkertijd weet ik een deel van het antwoord. Met mij durven mensen het nog wel te delen, want als zij dan al ‘gek’ zijn, dan ben ik altijd nog veel gekker. Als ik alleen al kijk naar hoeveel mensen toch inmiddels trouw mijn blog lezen en hoe wéinig van hen diezelfde blog delen. Stel je voor dat vrienden, familie en/of bekenden er iets van zouden denken ….. Zó veel invloed heeft angst.
En dan te bedenken dat het het meest natuurlijke van het Leven is. En van nature weet je dat!

Onlangs kwam er weer eens wat info in de media over ADHD en Ritalin (e.d. onder andere namen).

Wat ik erover hoorde was eigenlijk best wel weer tenenkrullend. Ik kan me er alles bij voorstellen dat als ouders met de handen in het haar zitten en er ook nog van alle kanten de roep klinkt dat het anders moet, dat medicijnen een oplossing lijken te bieden en zeker wat rust in de tent brengen als ze werken.

Maar het enige wat medicijnen doen is symptoomonderdrukking. En in het geval van Ritalin wordt er nog wel meer onderdrukt dan de onrust. En dat zijn de emoties. Wie het kind (of de volwassene) wérkelijk is, wordt afgevlakt. Er zijn andere opties.

Zelf ben ik de trotse moeder van een paar dyslectische AD(H)Ders of, zoals ik ze altijd betitelde een dromer en twee stuiterballen. Juist door hén koos ik jaren geleden voor de opleiding tot Davis counselor. Ron Davis (zelf autistisch én dyslectisch) heeft het namelijk niet over een stoornis of een handicap, maar over een GAVE. Een man naar mijn hart dus, want een visie waar ik me in kon vinden.
In de tijd dat ik nog actief als Davis counselor werkte, heb ik in mijn praktijk aardig wat kinderen gehad, die m.b.v. zo’n Davis counseling konden ontdekken dat ze dus niet dom waren, er niks mis met ze was. Integendeel dat ze een gave hebben. Ze zijn beelddenkers en dan is taal (ééndimensionaal) een struikelblok. Verder zijn ze hypergevoelig en dan heb je meer last van de onrust om je heen. Dan kún je zo’n kind aan de medicijnen zetten, maar dan raakt het zichzelf alleen maar nóg meer kwijt. Een andere optie is EFT. Maar wat ook van belang is, is dat de ouders naar hun kind kijken en luisteren: wat heeft het gedrag van mijn kind mij te vertellen!
ADD of ADHD of om het even wélk gedrag van welk kind dan ook: het is nooit alleen maar het kind. De omgeving levert een enorm aandeel in het ontstaan van de onrust en het zou prachtig zijn als deze ook een deel van de oplossing op zich zou willen nemen. Door naar zichzelf te kijken.

Doordat ik in mijn praktijk al meerdere kinderen m.b.v. EFT van de Ritalin af mocht helpen, heb ik van nabij meegekregen wat een verschil het maakte voor met name het kind, dat het z’n emoties weer kon voelen. Weer écht vrolijk en blij kon zijn. Stel je maar eens voor dat je dié emoties niét meer kunt voelen! Ik moet er niet aan denken!

En dan in Nederland in zes jaar tijd van 70.000 mensen naar 200.000 mensen aan de Ritalin!

Tenenkrullend dus.