Lang geleden, maar dit wilde eruit, dús weer een een blogje.
Vanwege onvoldoende omzet –en omdat het Leven me een andere kant op wilde hebben- heb ik, tijdelijk, de stekker uit mijn bedrijfje moeten trekken. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik nooit meer EFT. Per slot van rekening heeft ieder mens emoties. Soms ben ik in de buurt als die geraakt worden en staat de persoon die overvallen wordt door de emoties er voor open om EFT te ervaren
Voor mij is het altijd het leukste moment (en altijd een dankbaar moment) na het eerste ‘rondje’ tikken. De verbazing. Het ongeloof. Het zoeken naar de emotie die daarnét nog zo overweldigend was en nu niet of nauwelijks meer vindbaar is. Ik deel dan, dat dát gevoel voor iedereen gelijk is, bij een eerste ervaring met EFT.
Zo ook deze week. Ik had een paar prachtige vrouwen op visite en tussen alle gezelligheid door, kreeg één van hen een telefoontje van haar kleine dochter. De vraag die gesteld werd, triggerde de emoties van een patroon dat mijn vriendin haar leven getekend had. Niet gehoord, niet gezien, niet begrepen en niet erkend worden. Van eerst heel blij was ze nu intens verdrietig en de herinneringen met emoties rolden als een waterval uit haar mond. Uiteraard heb ik haar uit laten praten.
Omdat we eerder al over EFT hadden gesproken, ik het hen allemaal al had laten ervaren, leek dit me een uitgelezen moment om het haar aan te bieden. Ook –of misschien wel juíst- als het om emoties gaat, kun je het ijzer het best smeden als het heet is.
We zijn dus gaan tikken op die emoties van niet gehoord, niet gezien, niet begrepen en erkend worden. Machteloosheid. Na een paar minuten tikken kwam de omwenteling naar niet gehoord, gezien, begrepen en erkend worden door zichzelf! Die anderen belangrijker maken dan zichzelf. Ook kon ze toen voelen, dat ze die emoties en die verwijten eigenlijk niet los wilde laten, omdat ze vond dat ‘die anderen’ er dan veel te gemakkelijk vanaf kwamen. Ze hadden per slot van rekening haar zo lang het leven zuur gemaakt. Door haar tranen heen, moest ze er zelf om lachen, omdat ze wel wist dat ze daarmee alleen maar zichzelf het leven zuur maakte.
De volgende dag kreeg ik bericht van haar. Daar waar ze inmiddels gewend was zich boos en verdrietig te voelen als ze ‘die anderen’ ontmoette, was daar nu totaal geen sprake van. Ze kon alles laten zijn voor wat het was en gewoon bij zichzelf blijven. Zich goed voelen over zichzelf en haar keuzes stond nu op het eerste plan!