Alweer bijna drie jaar geleden had ik het voorrecht om een middag te mogen werken met Hille, een man met het syndroom van Down. Hij was toen 33.
Die herinnering koester ik als een kleinood, want het was het mooiste en meest natuurlijke gesprek dat ik ooit over ‘dood’ met iemand had.
Hille vertelde me dat hij ’s nachts in zijn slaap vaak naar zijn wolk ging. Hij had daar een vriendin. Een meisje dat hem in zijn slaap altijd haalde, waarmee hij hele gesprekken had en die ‘m beloofde dat ze er altijd voor hem zou zijn als hij er klaar voor was om definitief naar z’n wolk te komen. Hij verlangde ernaar om naar zijn wolk te gaan.
Z’n lichaam was een flinke beperking voor hem. Niet eens zozeer fysiek, hoewel dat ook niet meezat, als wel omdat die buitenkant een enorme invloed had op de manier waarop de omgeving hem bejegende. Om diverse redenen waren veel mensen niet in staat om voorbij dat Down-syndroom te kijken en dat prachtige, wijze en gevoelige mens te zien.
De afgelopen jaren heb ik op een afstand af en toe ‘meegemaakt’ hoe hij, liefdevol, stapje voor stapje dit Leven hier heeft losgelaten. Stapje voor stapje voor hem, maar ook voor de mensen met wie hij samen een gezin vormde en die, juist door wie hij was, zo enorm met elkaar verbonden waren en voor wie hij zich zo verantwoordelijk voelde.
Gelukkig wisten ze allemaal dat hij, ook vanaf zijn wolk, deel van dat gezin zou blijven en er zijn aandeel in zou kunnen hebben.
Het afgelopen jaar was hij regelmatig vaker op zijn wolk dan in zijn lichaam en ging op bewonderenswaardige wijze zijn weg in dat grote loslaten. En onlangs was het zover. Was hij zover. Hij is aangekomen op zijn wolk en wij hebben hem uitgezwaaid.
Zijn uitzwaaifeestje, zoals hij het noemde, had hij helemaal zelf geregisseerd. Wie er bij waren, de práchtige muziek die zó paste bij wie hij is en bij ieder moment, de kaarsen om zijn doosje heen, waarvan wij er een mee mochten nemen als tastbare herinnering, wie wat mocht zeggen en wat er gedeeld werd en alles ging om zijn blij zijn, dat hij z’n velletje, z’n botjes en z’n Down nu achterliet en vanaf z’n wolk verder zou gaan.
Hij gaf ons nog een wijze tip: “Verdrietig zijn hoeft niet altijd in donkere kleren. Met blije kleren is het niet zo zwart!”
Dank je wel, Hille, dat ook ik van je heb mogen genieten en dat je in mijn Leven was en bent!