Heerlijk en geruststellend als het er is en hoe kwetsbaar en onveilig kun je je voelen als het ontbreekt.
Deze blog suddert al wéken in mij.
Van alle kanten komen kleine stukjes ervan mijn Leven in, in de vorm van opmerkingen, vragen, ervaringen, gesprekjes en als gevolg daarvan een stroom aan ingevingen. Daardoor word ik me extra bewust van hóé alles op een haast niet te bevatten manier met elkaar verweven is. Niet alleen alles, maar ook iedereen. Soms ben ik dan in opperste verwondering en voel ik me een toeschouwer die naar al dat moois mag kijken. Vervolgens denk ik dan in mezelf: “túúrlijk ‘mag’ je dat zien! Tuurlijk zie je dat! Dat is wat je wílt zien, dús…. Wet van Aantrekking.”
Maar hoe krijg ik dat weefsel zwart op wit? Zou het me lukken om jou als lezer mee te laten kijken? Ik wil zó graag een poging doen, maar weet dat als ik een kans wil maken, ik mezelf ‘uit moet schakelen’. Nou doe ik dat altijd, dus waarom doe ik nu dan ‘zo moeilijk’? Waarom voelt het nu zo anders, zo groot?
Juist doordat er voor mijn gevoel eigenlijk een paar onderwerpen in elkaar zitten. Zó fijn verweven, dat als ik het éne ‘zie’, het andere ook gelijk in beeld is:
Vertrouwen, Zelfvertrouwen, Gevoel <-> Innerlijk Weten, Trilling, Wet van Aantrekking.
Waarom weten we soms dingen die we niet kunnen weten? Waarom volgt iemand wel eens zijn/haar gevoel en gaat het dan ogenschijnlijk min of meer ‘verschrikkelijk niet goed’? Waarom vertrouw je de éne persoon wel en de andere niet en kan dat ook wel eens de ‘verkeerde’ zijn (lijken)?
Volgens mij speelt daar nog wel eens een onjuiste veronderstelling een rol: als het goed voelt, dan ís het goed voor me.
wordt over enkele dagen vervolgd.