Ik werk al even met een cliënt die vanwege zijn functie door best wel veel ‘publiek’ gezien wordt.
Hij houdt van zijn werk, misschien wel meer dan van zichzelf en daar zit’ m nou net de kneep! Hij heeft geleerd om dienstbaar te zijn, te zorgen vóór en dat doet hij met verve. Hij DOET alles goed! Alleen hij vóelt zich niet goed. Niet goed over zichzelf.
En omdat die ‘verrekte’ Wet van Aantrekking dat gebrek aan van-zichzelf-houden spiegelt, wordt die persoon door heel veel mensen afgebrand op zijn uitstraling. Héél lang heeft hij daar helemaal niets van begrepen. Hij deed altijd zó zijn best, hij wilde zó graag, waarom zag niemand dat? En keer op keer werd hij op zijn hart getrapt door wéér kritiek, weer het zoveelste commentaar op zijn gezichtsuitdrukking. Hij deed zijn best om een glimlach op zijn gezicht te hebben, maar de Wet van Aantrekking gaf ‘m toch steeds weer waar hij zo bang voor was en wat hij probeerde te voorkomen.
Na het zoveelste commentaar is tijdens een sessie het kwartje eindelijk gevallen: hij moet zijn werk niet doen om anderen blij te maken en hun goedkeuring te scoren, want dat zal op deze manier nooit lukken. Hij moet zijn werk doen omdat HIJ er blij van wordt! Dan zal zijn lach van binnenuit komen en zal dat commentaar stoppen.
Maar er is nog een kant aan dit verhaal: die Wet van Aantrekking werkt twee kanten op. Al die mensen die zijn niet blije (onzekere) gezicht zien en dat uitleggen als chagrijnig, kunnen daar alleen maar last van hebben omdat ze zelf meetrillen. Met andere woorden: alles wat ze mijn cliënt verwijten, zien ze alleen maar omdat het ook deel is van henzelf.
Er zijn nog meer spreekwoorden van dezelfde strekking: de pot verwijt de ketel; als je met één vinger naar een ander wijst, wijzen er altijd nog drie naar jeZelf.
Dus als je iets op een ander aan te merken hebt, vraag je dan eens af waarom jij dat zo goed kunt zien en wat het dan over jou zegt!