Jezelf heb je altijd bij je. Wat je doet en wat je zegt (of juist niet) is een afspiegeling van wie je jezelf toestaat te zijn. Als je het kunt zien, maakt het ook duidelijk welke overtuigingen je je hebt eigen gemaakt en of die wél of niet in je voordeel zijn.

Dat is de reden dat als ik met mensen werk die vanwege hun functioneren  op het werk bij mij terechtkomen, de privé achtergrond vaak een groot deel van de aandacht krijgt.
Zo had ik hier ooit een man die zakelijk belangrijke beslissingen moest nemen, maar daar op de één of andere manier in blokkeerde. En hij had geen idee waarom. Hij kon alles uitstekend beredeneren, maar als het er op aankwam ……

Ook thuis nam werk heel veel tijd in beslag en zijn kinderen zagen niet zo veel van papa als ze zouden willen. Daar kwam bij dat het gedrag van zijn zoontje het effect kon hebben dat hij buitensporig in woede uit kon barsten, waar hij zelf niks van snapte, maar wat sterker leek dan hijzelf.
Pas op het moment dat hij de moed had, om te voelen dat dat prachtige, pure, blije kind hem eraan herinnerde hoe hij als kind was, vóór dat hij zich aangepast had aan zijn altijd afwezige vader, naar wiens aandacht en liefde hij zo gehunkerd had, vielen de puzzelstukjes op z’n plek. De angst om zijn mensen voor het hoofd te stoten en hun waardering te verliezen. Het altijd maar werken, want dat was de vader die hij zélf gehad had, dus dat voorbeeld volgde hij en de noodzaak om alles te rationaliseren, omdat het erkennen van het gemis aan aandacht te pijnlijk was. En dankzij de spiegel van zijn zoon, kon hij het zich weer herinneren.

Nu kan hij actie ondernemen, het werk op het werk laten en een partner en vader zijn voor zijn gezin en vóór al: blij zijn met wie hij is!