Ongewenst gedrag

Regelmatig lees ik die woorden. Meestal in één of ander artikel door of over een hooggewaardeerde ‘expert’ op het gebied van gedrags’stoornissen.’

Soms geef ik mezelf dan well eens de ruimte om me voor te stellen wat ik zou doen, als ik op het moment dat ik zoiets weer lees, bij Mij weg zou gaan. Ik zou dan gaan gillen! Vloeken, tieren, razen,  h e l e m a a l  door het lint gaan van frustratie (het beeld voelt lachwekkend).
Dus…. dat doe ik niet. Want…. daar word ik niet blij van. En….. dan kan ik er niet zijn voor de mensen die bij mij komen, die door die hooggewaardeerde ‘experts’ weggezet worden als een gedrags’gestoorde’.

Wat ik zo iemand altijd vertel is dat er  h e l e m a a l  niks mis met hem (of haar) is. Hij is
a l l e e n  m a a r zichzelf kwijt.
Waarom? Omdat hij al vanaf jonge leeftijd te veel heeft  moeten luisteren naar de volwassenen om hem heen, die voornamelijk door hén gewenst gedrag van hem wilden zien.
Waarom? Omdat die volwassenen zich voor hun zich-goed-voelen afhankelijk maakten van het gedrag van, in dit geval, dat kind. Dat is dan weliswaar omdat ook zij, toen zij klein waren, leerden om te doen wat de volwassenen om hen heen wilden. Een ‘lekkere’ vicieuze cirkel. Iedere volwassene die min of meer in contact is met zijn emoties, weet hoe niét goed het voelt, als je tegen je zin iets moet doen wat je niet wilt. Zo werkt het voor kinderen ook. Omdat die veel eerlijker zijn in hun emoties en van daaruit reageren, is dat merkbaar in hun gedrag. Tegenwoordig denken de ‘experts’ dat ze dat kunnen oplossen met Ritalin en consorten.

Een veel gezondere oplossing is mijns inziens, dat iemand weer de verbinding herstelt met zichzelf en weer gaat luisteren naar zijn emoties. Die vertellen namelijk feilloos, of je de voor jou goede kant opgaat of niet.

Ga nu eens in de schoenen staan van zo’n ‘gedragsgestoorde.’ Ooit was dat een blij en gelukkig kind, dat precies zoals het hoort, doet wat het nodig heeft om zich goed te voelen. Een nobel streven, nietwaar?  Per slot van rekening willen we dat allemaal.
Maar wat gebeurt er dan? Dan zijn er volwassenen die zelf niet meer in staat zijn om te doen wat nodig is, om zich goed te kunnen blijven voelen. Zij hebben daar inmiddels de medewerking van de omgeving voor nodig. En wat is nou eenvoudiger dan een kind zodanig te beïnvloeden dat het die medewerking geeft. Desnoods met een beetje ‘hulp.’ Dat begint natuurlijk met hulp bij de daartoe geeigende instanties. En gaandeweg krijgt dat blije kind meer en meer het signaal te verwerken, dat het iets mankeert.
Ga jezelf maar na en dat is ook een gegeven: als je maar vaak genoeg een bepaalde boodschap te horen krijgt, dan ga je ‘m vanzelf geloven en er naar leven.

Dat vrije, blije kind gaat zich dus meer en meer aanpassen aan de wensen van de omgeving en in dat proces raakt het zichzelf meer en meer kwijt. In mijn ogen is dát pas ongewenst gedrag!

Geef kinderen de ruimte om zichzelf trouw te blijven!

En daar komt gelijk nog een diepere oorzaak van ‘ongewenst’ gedrag om de hoek kijken: je kunt een ander pas de ruimte geven om zichzelf te zijn, als je jezelf die ruimte geeft! En niemand beter dan een kind, om volwassenen de spiegel voor te houden van hoe ze met zichzelf omgaan.
Wet van Aantrekking: alleen wat van gelijke trilling is, kan bij elkaar komen. Het gedrag van het kind is dus de spiegel van wat de volwassene bij zichzelf niet ziet of ontkent. Misschien is dus wel het meest onaangename van het ongewenste gedrag, dat de volwassene geraakt wordt in z’n eigen gedrag en omdat deze meestal niet weet dat het zo werkt, kan die ook niet de keus maken om naar dat eigen gedrag te kijken. Zou de volwassene dat wél doen, dan kan het kind dat gedrag loslaten.

Geeft de volwassene zichzelf wat hij wenst, dan kan het kind dat ook.

4 gedachten over “Ongewenst gedrag

  1. Sarah Morton

    Weer heel mooi verwoord.
    Inderdaad, het hokjesdenken vanuit de psychiatrie en jeugdzorg, verhindert kinderen om zich op een natuurlijke manier te kunnen ontwikkelen.

    Als we ons in elkaar kunnen verplaatsen en oordeelvrij kunnen leven, kunnen we elkaar begeleiden naar ongekend geluk.

  2. Pingback: Een diagnose of heelheid? | Kind-Zijn

  3. Pingback: Een diagnose of heelheid?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *