Ieder van ons interpreteert zijn Leven aan de hand van z’n overtuigingen. Als iemand zich niet bewust is van de samenhang van alles in het Universum, dan zullen bijzondere gebeurtenissen onder de noemer ‘toeval’ kunnen vallen.

Mijn overtuigingen hebben in de loop van mijn Leven nogal wat verschuivingen ondergaan. Voor een belangrijk deel dankzij het gegeven, dat ik altijd bereid ben geweest en gebleven om overtuigingen te vervangen voor overtuigingen die beter voelden of waar ik (nog) blijer van werd.

Daardoor kon ik de bijzondere samenhang van de gebeurtenissen van afgelopen week zien.

In mijn huis liepen vier katten rond, waarvan de oudste –Chou-chou (Frans voor schatje)- écht de kat van mijn dochter was. Inmiddels bijna 18 jaar, eigenlijk nog nooit ziek geweest en voor zo’n oud wijffie hartstikke fit. Tot zondagmiddag. Hoe, wat en waarom, geen idee, maar ze begon te spugen en dat hield ze heel lang vol. Maandagmorgen stond ze voor het eerst niét blèrend bij de tuindeur om er uit gelaten te worden.
Mijn dochter was die dag uitgerekend en mij bekroop toen al het gevoel –omdat in mijn realiteit toeval niet bestaat- dat Chou-chou ging vertrekken en mijn kleinkind zou komen. Een soort wisseling van de wacht.
Omdat ik nog nooit zo’n oude kat gehad heb, wist ik ook niet wat ik kon verwachten, maar ik had er vertrouwen in dat Chou haar ding zou doen en ik zou voelen wanneer ze iets van mij zou willen. Wat ik nooit had kunnen bevroeden was, dat het zo snel zou gaan. De nacht van dinsdag op woensdag heb ik haar op een kussen in een grote doos naast mijn bed gezet en na zo’n anderhalf uur aaien, zachtjes praten, eft en reiki, was ze weg. Eigenlijk heel indrukwekkend om mee te maken.
Ik ging er vanuit dat mijn dochter nog afscheid van Chou’s lijffie zou willen nemen, wat ook zo was. Dus aan de slag met de voorbereidingen om die rit te gaan maken.

Sterre wilde mij graag bij de bevalling hebben en omdat die van mij nogal vlot gingen en ik, door wie Sterre is, er vanuit ging dat het bij haar niet veel anders zou zijn, had ik me al afgevraagd of ik wel op tijd zou kunnen zijn. Ruim honderd kilometer én naar de Randstad kon qua timing roet in het eten gooien. In het verlengde van “toeval bestaat niet’ bekroop mij nu nog meer het gevoel dat hier meer aan de hand was. Dat alles voor ons geregeld werd. Om die reden besloot ik maar om alles mee te nemen alsof ik voor die bevalling ging en dan de rest afwachten.

Om een lang verhaal kort te maken: als ik er niet al geweest was, had ik het never nooit gehaald en had het ook voor Sterre, partner en kind nooit zo ontspannen kunnen verlopen. Haar broer had er ook bij zullen zijn en die was helaas te laat.

Natuurlijk was het ook verdrietig dat Chou-chou ging, maar ik vraag me af of ze ons allemaal op een mooiere manier haar verbondenheid met Sterre duidelijk had kunnen maken. Ik vond deze manier in ieder geval van een hartverwarmende klasse!