Trampolinespringen

Alles in het Leven gaat in golfbewegingen. Pieken en dalen, eb en vloed, energie.

Dus ook hoe wij ons voelen. De éne dag zit je gewoon lekkerder in je vel dan de andere. Of… de éne week, of de éne maand.
Via Abraham(-Hicks  Law of Attraction) kreeg ik de vergelijking van het trampolinespringen. Dat vind ik juist zo’n mooie vergelijking omdat je zélf springt, dus… heb je zelf de keus, de verantwoordelijkheid. Nét als in je Leven!

Zo ervaar ik het ook. Alles begint bij mij, dus bepaal ik hoe ik spring en hoe ik weer val.

In hoeverre ik daartoe in staat was, had te maken met hoe ik mijzelf ervaarde, beleefde. Hoe meer ik van mij ging houden, des te makkelijker werd het ‘vallen.’ Hoe meer ik MIJ accepteerde, des te meer kon ik alles om mij heen accepteren. Had ik het niet meer nodig om mij te bekritiseren als ik me even niet “on top of the world” voelde. Kon ik het zien als een vast gegeven. Onderdeel van mijn Leven. Onderdeel van HET Leven!

Als je goed oplet, op jezelf en je omgeving, dan kun je zien dat niet-accepteren-wat-is, misschien wel ons grootste struikelblok is.

Toen ik in een eerste sessie een cliënt de Wet van Aantrekking uitlegde, reageerde deze “je ziet het in de natuur overal om je heen: alles volgt de weg van de minste weerstand!” En dat terwijl die cliënt zelf ook diens hele Leven niets anders had geleerd en gedaan dan precies het tegenovergestelde.

Ik heb nét weer zo’n ‘val’ achter de rug en omdat toen het idee ontstond om dat in een blog te verwerken, heb ik er wat anders aandacht aan besteed.

Er kwamen van alle kanten “cadeautjes van het Universum” naar me toe. Ik werd enorm geraakt op een voor mij heel belangrijk stuk. Flink ge-eft-d uiteraard. Wat gedachten genoteerd om mee verder te kunnen en vooral mezelf heel liefdevol toegesproken. Als ik die val laat zijn voor wat ‘ie is: de kans om weer af te zetten en dus weer hoger te komen, dan gaat alles heel gladjes. Zonder verzet. Kom ik dus op m’n ‘pootjes’ terecht en zit zo weer boven.

Vaak hebben mensen de neiging om zich te verzetten als ze zich weer even wat minder gaan voelen. Dan gaan ze dus “kicking and screaming” naar beneden en komen meestal niet zo gladjes neer dat ze gelijk weer naar boven kunnen.

Misschien een idee om een volgende keer wat liever voor jezelf te zijn. Nogmaals: het is een gegeven! Nét zo normaal als ademhalen. Dat doe je ook in….en uit!

Zaterdag een extra blog: m’n 1 jaar jubileumblog!!!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *