De meest verantwoordelijke ‘baan’ zonder vooropleiding en beschrijving.
Dus waar moet je beginnen als ouder?
Waar de meeste ouders beginnen is bij zichzelf en dat is ook hartstikke logisch, want je eigen kindertijd is het enige referentiekader dat je hebt. Ik weet dat ik als kind regelmatig gedacht heb “dat zal ik NOOOOOIT doen als ik kinderen heb.” Nou, dús wel! Weliswaar niet alles, maar toen er kinderen waren heb ik regelmatig gedacht als ik mezelf hoorde, “nou klink ik net als m’n moeder!”
Tussen mijn kinderen zit een flink leeftijdverschil en daardoor kreeg ik de kans om te zien hoe ik in de tussentijd als mens gegroeid was. Mijn ‘zoektocht’ naar mij was al lang daarvoor begonnen en door niets te stoppen.
Daar komt nog bij dat, áls je er voor openstaat, je van niemand zó veel kunt leren over jezelf dan van je kind(eren). Die Wet van Aantrekking zorgt er namelijk voor dat ook (juist?) je kinderen je onophoudelijk de spiegel voorhouden. Die bekende “cadeautjes van het Universum.”
Waarom is het soms zó lastig, verwarrend, pijnlijk en vermoeiend?
Meestal beginnen we als ouder te herhalen hoe onze ouders met ons omgingen. We hebben geleerd dat de groten beter weten wat goed is, dan de kleintjes zelf. Maar is dat zo?
Ontstaat niet de meeste strijd tussen ouders en hun kinderen als de ouders(volwassenen) willen dat de kinderen zich aanpassen aan wat zij (de ouders) juist achten, terwijl het voor de kinderen heel anders voelt?
Bij mijn jongste wist ik nog niet in detail wat ik nu weet, maar wat ik wél wist was, dat ik haar zo veel mogelijk (daar waar het haar veiligheid niet in gevaar bracht) wilde laten zijn wie ze was. Iets in mij zei, dat ze haar eigen weg kon vinden als ik haar daarvoor de ruimte gaf en dat ik er voor haar het beste kon zijn, door te vertrouwen en van haar te houden. En dat ze daar recht op had. Mijn Leven is mijn Leven en daar mocht ik haar niet mee opzadelen, niet verantwoordelijk voor maken, zodat ze vrij en blij haar eigen weg kon ontdekken. Omgekeerd mocht ik ook niet mezelf beperken in mijn weg omdat zij er was.
Het is altijd mijn overtuiging geweest dat kinderen kijken naar wat de ouders doén en daarin meegaan, dus dat het mijn ‘taak’ was om mijn kinderen te laten zien, dat ze zichzelf gelukkig kunnen (en ‘moeten’) maken, door dat voorbeeld te geven.
Nu, als ik naar die volwassen dochter kijk, maak ik wel eens de vergelijking met mezelf op die leeftijd. Zeker, nu ik zo veel meer inzicht heb in de werking van die Wet van Aantrekking. Voor mij is het een enorme weg geweest om daarin weer bij mijn eigen wijsheid terug te komen, maar voor haar is dat nét zo logisch en vanzelfsprekend als ademhalen. Niet de minste twijfel neem ik in haar waar en dan ben ik nog steeds blij en dankbaar dat ik van haar kan leren.