Recent stuitte ik via meerdere kanten op uitspraken van mensen die er zo de nadruk op leggen dat ze geven belangrijker vinden dan ontvangen.
Dat klinkt zo nobel, zo goed, heeft misschien bijna iets heiligs.
Maar als er balans is, dan gaat de stroom gelijkmatig twee kanten op. Zo ook bij geven. Dús geven én ontvangen.
Omdat geven zo nobel oogt, kan het dan wel eens aan de aandacht ontsnappen, dat onvermogen om te ontvangen erachter schuil kan gaan. En hoe je het ook wendt of keert, dan is er toch sprake van een verborgen agenda.
Om te ontvangen is het een voorwaarde dat je je hart opent, wat voor veel mensen hetzelfde is als je kwetsbaar opstellen. Maar als je je hart niet opent kan er niks binnen komen. Kun je niet ontvangen. En er is geen mens dat niet ooit op enig moment met een open hart iets ‘kreeg’ dat als pijnlijk ervaren werd en als gevolg daarvan een muur(tje) om dat hart bouwde.
En dan komen we bij de diepere reden -die verborgen agenda- waarom geven de voorkeur krijgt: ooit deed ontvangen zeer en om dat te voorkomen wordt de aandacht gericht op geven. Simpelweg omdat dat veiliger is. Daarmee wordt emotioneel minder risico gelopen. Als de gift dan niet ‘naar behoren’ ontvangen wordt, kan de ontvanger eventueel voor ondankbaar worden uitgemaakt en is de gever gewoon goed bezig.
Stel je nou eens voor dat iemand oprecht en liefdevol iets geeft aan iemand die niet kan ontvangen. Die persoon kan dan ook niet vanuit z’n hart blij zijn, oprecht en liefdevol terug reageren en eigenlijk stopt dan op dat moment de energiestroom. Het gegevene kon niet ontvangen worden. Niet van hart tot hart.
Zelf heb ik hier vanaf mijn puberjaren heel lang mee geworsteld, omdat toen iemand tegen mij zei, dat ik alleen maar blij kon zijn als ik iets kreeg. Jarenlang bevroor ik als ik een cadeautje kreeg, niet wetend hóe te reageren. Tótdat ik een artikel las waarin gesteld werd dat als je iets kreeg (ook zoiets als een compliment) wat je niet kon ontvangen, dat je daarmee ook de gever te kort deed. Gewoon hetzelfde verhaal in andere woorden. De terugweg ging niet van de ene op de andere dag, maar dat artikel was voor mij wel het begin.
Geven is heerlijk, maar wordt écht dúbbel feest als het ook ontvangen kan worden!
Mooi geschreven Hetty, ik heb jaren alleen gegeven en nu ik eindelijk eens krijg van iemand weet ik soms ook niet hoe ik daarmee om moet gaan, herken je stukje. En love your blog! x