“Kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen.” Dat was één van de gevleugelde uitspraken van mijn moeder. Toendertijd kon ik die wel plaatsen. Een klein kind troosten dat een blauwe plek heeft, is per slot van rekening een heel ander verhaal, dan je grote kind zien ‘worstelen’ met de dieptepunten in zijn Leven of de blauwe plekken op zijn/haar ziel, die tenslotte ieder mensenkind heeft.

Inmiddels ben ik me heel erg bewust van iets wat ik toen nog niet helder had: hoe groot de invloed is van de energie die ik uitzend en dat dus ook iedere emotie en gedachte energie is.
Dat bewustzijn heeft wéll alles te maken met mijn weg naar Mij. Gaandeweg ont-dekte ik dat uiteindelijk iedereen gelijk is en hetzelfde wil: Liefde en Zijn.
Datgene wat je als ouder raakt bij je kind is vrijwel altijd je eigen pijn, die je projecteert. Je kunt dus je kind niet beter helpen dan jeZelf te helen. Dan pas kun je jezelf en je kind, jouw en zijn ervaringen, los van elkaar zien.

Dàn kun je bij jezelf blijven als je kind het moeilijk heeft. In het hier en nu blijven en vanuit vertrouwen en liefde, positieve energie inbrengen en jouw inzichten delen. Dan kun je je aandacht blijven richten op wie je kind is en wat het in huis heeft. Dat wil niet zeggen, dat je kind daar dan ook altijd even blij mee is. 😉 Door hoe we getraind zijn, willen we in dat soort situaties vaak liever medestanders. Medelijders, die onze verontwaardiging en pijn delen en samen met ons, hoe-we-ons-voelen rechtvaardigen.

Eén van mijn kinderen reageerde in zo’n situatie ooit geëmotioneerd, dat ik ook vertrouwen had als het bij dat kind zelf ontbrak. Voor mij een signaal dat m’n insteek geslaagd was, maar voor die ander voelde dat op dat moment niet onverdeeld aangenaam.
Maar zie het eens voor je: je kind zit in de put en in plaats van dat jij het vanaf de rand, vol vertrouwen, aanmoedigt om eruit te komen, spring je ook in die put en gaat erbij zitten. Wat heb je je kind dan te bieden? Alleen als je bij jezelf blijft kun je er zijn voor een ander.

Ook hier speelt focus dus een rol: heeft je kind het moeilijk en ga jij er in mee, dan blijft jullie gezamenlijke energie laag en zal het langer duren voor die weer omhoog gaat, waardoor ook jij je alleen maar rot zult voelen. Krijg je het daarentegen voor elkaar om je aandacht te richten op de positieve aspecten van je kind, dan zul jij je beter voelen, zul je dat vertrouwen uitstralen naar je kind, waar je kind zich aan op kan trekken en sneller ook weer dat vertrouwen in zichzelf kan herontdekken. Dubbele winst dus, die mijns inziens zeker de moeite waard is!