Lang geleden werd één van mijn ‘gevleugelde’ uitspraken “ik heb het eerder zónder woorden, dan onder woorden.” En die ging samen met een andere uitspraak: “ik hoef het niet te begrijpen, als ik er maar wéll naar luister!”

In die tijd hield ik me niet echt meer bezig met wat een ander zei over, of vond van wat ik deed of dacht, of van wat mijn intuïtie mij vertelde. En door de ervaringen die dat opleverde, is dat alleen maar sterker geworden.

Maar daar is wéll wat voor nodig geweest.

Ik weet nu, dat mijn intuïtie altijd goed ontwikkeld is geweest. Alleen had ik er erg lang zélf geen vertrouwen in. Juist daarom was er weinig tegengas voor nodig om mij, dat wat ik voelde of waarnam, naast mij neer te laten leggen. Als ik wel eens de moed had om te zeggen wat ik voelde, dan was dat nooit waar en zat ik er altijd naast. Tot het moment dat ik er later achter kwam dat ik maar beter wél naar die innerlijke stem had kunnen luisteren. Dat was een lange weg, met veel vallen en veel en nog één keer méér, opstaan.

Tót het keerpunt:

Toen ik nog zwanger was van mijn dochter, zag ik regelmatig op mijn netvlies haar uit het slaapkamerraam op de eerste verdieping vallen. Zó helder, dat ik dat niet naast me neer kón leggen. Nog vóórdat ik zwanger was, groeide er ónder dat raam, een boompje tussen de voorgevel en het terras uit. Normaal een plek waar je geen boom wilt hebben, maar dat zich herhalen van dat ‘filmpje’ in mijn hoofd, was voor mij de reden om dat boompje te laten groeien. Mócht ik er niet in slagen die val te verhinderen, dan zou boompje haar redding zijn.
Toen ze anderhalf was, lag ze in haar spijlenledikantje te slapen. Slaapzak aan, met de rits op haar rug. Lekker weer en het raam stond open. Met alle voorzorgsmaatregelen voor zo’n klein kind, leek mij alles veilig.
Op het moment dat ik in de keuken mijn zoon z’n haar stond te knippen, zag ik vanuit mijn ooghoek iets naar beneden komen en hoorde ik “BAF!” Alles uit m’n handen laten vallen, de tuin in geracet, ondertussen ambulance gebeld of laten bellen, haar laten liggen en om een lang verhaal kort te maken, had ze een scheur in haar luier en een haarscheurtje in haar kleine teentje. Ze heeft twee dagen mank gelopen. Het boompje had haar val gebroken.

Om zo’n les te krijgen, moet je well verdomde eigenwijs zijn, kun je zeggen. Of hardleers. Maar dit was voor mij wel de les waardoor ik tegen mezelf zei: “Hetty, als dít je nog niet vertelt dat je naar je intuïtie moet luisteren en daar op kunt vertrouwen, dan weet ik ’t niet meer.”
Sindsdien maakt het me niet meer uit of een ander zich kan vinden in mijn ingevingen. Als ik moet kiezen tussen wat een ander zegt en wat ik van binnen waarneem, ga ik voor het laatste.

Inmiddels weet ik dat het simpeler kan. Met sommige van de technieken waarmee ik werk, kan ik het mijn cliënten ook laten ervaren. Neemt niet weg, dat het voor de meesten van ons vaak een weg met hindernissen is, om weer vertrouwen te krijgen in hun aangeboren intuïtie, ingevingen, innerlijke stem, hart of hóe je het ook noemen wilt. Maar eenieder die die weg gaat, ontdekt dat hij van nature een wijsheid in zich draagt, die met geen opleiding of training te vergaren is!