Ik wil wat met jullie delen.

Waarom? Omdat ik bovenstaande altijd met verve ‘verkondig’ maar die opmerking zelf zo weinig beeldend is. Voorbeelden zijn veel beter in staat om bij mensen herkenning en begrip op te roepen. En ik kreeg zó’n mooi voorbeeld, dat ik dat jullie niet wil onthouden.

Daar komt nog bij dat áls ik dat dan zeg tegen cliënten of anderen, die met lichamelijke problemen te maken hebben, ik veruit in de meeste gevallen de reactie krijg “nou, ik zou niet weten wat dat dan zou kunnen zijn.” Precies! Juist omdát je het niét weet, omdat het zó ver in jou verstopt zit dat je er zelf niet bij kunt, geeft je lichaam je een seintje. Dat seintje heb je in je Leven al op vele andere manieren in en om je heen gekregen, maar je kon er niks mee. Herkende het niet. Of zo….. En je krijgt het seintje steeds een beetje luider. Tot je gaat luisteren. Of niet. Want je hebt ALTIJD een keus.

Afgelopen jaren ging het met mijn praktijk de goeie kant op. Begin vorig jaar besloot ik, dat ik er een paar tandjes bovenop wilde zetten. En daar ondernam ik actie op. Welke actie ik ook ondernam, geen resultaat. Of averechts resultaat. Waar ik ook hulp vroeg, werd die enthousiast toegezegd, maar niet geleverd. En ik realiseerde me dat ik de verbindende factor was. Gaandeweg kon ik steeds beter voelen dat er in mij iets zat wat mij en alles wat ik wilde, blokkeerde,
Het seintje werd duidelijker. Gelukkig kwam ik de juiste mensen tegen, die erbij konden helpen en de puzzelstukjes die ik daardoor en door m’n eft-en in handen kreeg, maakten duidelijk welke kant het op zat. Afwijzing was er een onderdeel van, maar ik kon m’n vinger maar niet op de zere plek leggen.
Tot vorige week. Na de kerst even een fel griepje en pijn onderin m’n rug. Toen ik daarop ging eft-en met wat ik al wél wist, zat m’n rug in recordtempo muur- en muurvast. Als de emotie heftig is, dan kan EFT ook wat ís, wel eens heftiger maken. Alles deed zeer en niet zo’n klein beetje ook. Bewegen deed zeer, maar niet bewegen minstens net zo. Kortom, hier was geen ontkomen meer aan.
Gelukkig had ik ook hiervoor iemand in mijn omgeving die ik om hulp kon vragen. En ze kwam!
Haar al aanwezige fijngevoeligheid, gecombineerd met haar enorme ervaring met voetreflexzône- en andere massage bleek wat nodig was om die zo gewenste helderheid te verschaffen. Halverwege de eerste sessie van twee uur werd mij de vraag gesteld of ik ooit met m’n stuitje van de trap was gegleden. Die vraag deed mij met een dreun terugtuimelen in mijn kinderjaren en niet alleen naar die ervaring, maar vele gelijksoortige. Ik kan me niet heugen wanneer ik zo intens en onbeheersbaar heb gehuild. Overweldigende gevoelens van eenzaamheid, afwijzing, niet gezien zijn, noem maar op, kwamen in sneltreinvaart voorbij. Wat een bevrijding dat dat nu allemaal losgelaten kon worden.

Ik weet, dat al die ervaringen de spiegel waren van interpretaties die ik als nog veel kleiner kind gemaakt had, waardoor ik me afsloot van m’n eigen Innerlijke Wijsheid en dat juist dát afsluiten die gevoelens veroorzaakte. Ik was eenzaam, want niet verbonden met Mij. Had meZelf afgewezen.

In mijn beleving maakt vrijwel ieder kind op enig moment die keus. Het kind is afhankelijk van de volwassenen om zich heen en maakt hen belangrijker dan zichzelf. Daarna komt weer die weg terug naar jezelf. En daarvoor zijn die puzzelstukjes nodig, om die puzzel te kunnen leggen. Het begint met ervaringen en als je daar niks mee kunt, wordt het vanzelf lichamelijk. In mijn beleving kan ieder mens dat weer helen, maar ga er niet vanuit dat je dat zelf en alleen kunt. Om te overleven heb je dat zó ver weggestopt dat je daar alleen niet bijkomt. Als je er écht wat mee wilt, als je jezelf en je lichaam wilt helen, luister dan naar je ingevingen en de voor jou juiste persoon zal op je pad komen.

Natuurlijk had ik ook een andere keus kunnen maken. Ik had naar de dokter kunnen gaan en spierverslappers kunnen krijgen of zoiets. Dan had ik de symptomen verholpen, maar de boodschap genegeerd. Omdat ik niet nieuwsgierig ben, met welke boodschap m’n lichaam dan op de proppen was gekomen, heb ik deze keus gemaakt.

Het verschil tussen een paar dagen terug en nu met mijn rug is fenomenaal. Maar vooral hoe ik me voel, de rust van binnen.
Ik kijk er naar uit wat het verder op zal leveren.