Heel lang geleden was ik voor het eerst zwanger. Na 13 weken, toen ik inmiddels alle blijdschap de ruimte had gegeven, liep het anders. Na een week ziekenhuis, ging ik met een buik zonder kind en vol verdriet weer naar huis. Toen kon ik nog niet bevroeden wat een belangrijke rol die dochter (dat was mij vanaf het begin duidelijk) nog zou gaan hebben.

Jaren later was ik een alleenstaande moeder met 2 prachtzoons en hopen gezeur en trammelant vanwege de bezoekregeling waar ook geen oplossing voor in zicht leek.
Tot op een dag, mijn exgenoot belde dat hij een gesprek wilde. Heel bijzonder en natuurlijk zei ik ja. Toen we bij elkaar zaten vertelde hij me dat ik maar moest aangeven hoe ik dacht dat het het beste zou zijn voor onze kinderen en hij ging akkoord. Ik viel bijna van m’n stoel.
Vervolgens deelde hij met me wat zijn beweegreden was: hij had een droom gehad. In deze droom liep hij met Sarah (ons 1^e kind) én onze zoons langs de Maas waar wij woonden toen die twee geboren werden. Sarah vertelde hem dat hij moest stoppen met waar hij mee bezig was, want het was niet goed voor haar moeder en haar broertjes.
Deze droom had hij niet één maar drie keer. En hij luisterde.

Tot dat moment, moet ik toegeven, was zij niet of nauwelijks aanwezig in mijn gedachten, maar ook later nog heeft ze een enorm aandeel gehad in mijn bewustwordingsproces.

“Words don’t teach” en ook het idee van wel of geen Leven na de fysieke dood hangt af van overtuigingen en ervaring. Inmiddels zijn er meer dierbaren die niet meer hier rondlopen en die me bij tijd en wijle laten weten dat ze er nog zijn. Dat een ander dat toeschrijft aan ruime fantasie is ook prima. Voor mij is er Leven, leven en nog eens leven. Soms fysiek en anders niet fysiek.