Regelmatig zeggen mensen tegen me dat ze vinden dat ik toch wel een gave heb. Mijn reactie daarop is steevast, dat wat ik kan, iedereen zou kunnen.
Ik heb er een woordenboek op opengeslagen: gave -“natuurlijk vermogen om iets goed te doen.”
Ook lees ik wel eens dat mensen die hun talent ontwikkeld hebben, om waar te nemen wat een ander voelt, of juist niet voelt enzovoorts, schrijven over hun gave, alsof dat toch wel iets heel uitzonderlijks is. Bijna alsof het boven andere kwaliteiten verheven is.
Voor mijn gevoel is het niet meer dan een logisch gevolg, of een logische stap in het Leven als je datgene vindt dat het best bij je past en daar je ‘werk’ van hebt kunnen maken. Ik kan me niet voorstellen dat er mensen zijn, die zo intuïtief zijn, die ooit in hun jonge jaren besloten om dat te ‘worden’ zodat…… Je hebt de één of andere drijfveer (in mijn geval willen weten wat m’n eigen drijfveren waren) die je volgt en de Wet van Aantrekking levert haar medewerking.
En wat is het geweldig dat zo vele mensen zo vele gaven hebben! Onlangs was ik in gesprek met iemand en toen hij over zijn werk begon (milieuinspecteur!) begonnen z’n ogen te stralen, werd hij ineens veel levendiger en barstte hij van enthousiasme. Ooit een jongen van 16 horen vertellen dat hij z’n hele leven maar één droom had: grafdelver worden! Ik ben zó blij met m’n accountant die blij wordt van het werken met cijfertjes. Voor mij zou het een óp-gave zijn.
Het is toch helemaal te gek, dat zó veel mensen, zo veel gaven ontwikkelen, waardoor alle mogelijke activiteiten die maar wenselijk zijn om alles op onze planeet gedaan te krijgen, gedaan kunnen worden en dat ieder van ons de mogelijkheid heeft om dat te doen waar hij/zij blij van wordt. En is niet iedere gave uiteindelijk even waardevol?