28:4 is helemaal geen 7

Oftewel, hoe logisch is het brein van een beelddenker!

Al jaren werk ik met m.n. kinderen met leer- en leefuitdagingen die onder andere benoemd worden als dyslexie, dyscalculie, ADHD.
Al evenzoveel jaren geniet ik me suf van de kwaliteiten en de logica van die kinderen en stellen ze me steeds weer voor nieuwe uitdagingen, waardoor ook m’n inzichten daarin weer toenemen.
Recent heb ik geruime tijd mogen werken met een meisje dat al heel veel jaren m.b.v. erkende instanties heel hard haar best deed om die uitdagingen het hoofd te bieden.
Omdat daarbij het echte inzicht in wat beelddenken inhoudt, ontbrak, kon ze zelfs na 5 jaar nog niet klokkijken, nog niet rekenen en haar zelfvertrouwen en eigenwaarde waren daardoor eerder nog verder afgebroken dan zonder al die ‘hulp.’

Samen hebben we heel wat hobbels genomen.

Doordat zij ontdekte dat ze, wat ze niet dacht te kunnen leren, wél kon, omdat ze het aangeboden kreeg op de manier die paste bij haar ‘beelddenkbrein’ veranderde haar zelfbeeld. Door die manier van aanbieden kan ze nu wél klokkijken, gaat het lezen stukken beter, maar ook het voetballen en zelfs jongleren zit in de lift.
Toen het rekenen aan bod kwam, moesten er eerst nogal wat overtuigingen aangepakt worden. Ze was er van overtuigd dat het ook mij niet zou lukken om haar te leren rekenen. Simpelweg omdat zij het NIET KON! Gelukkig hebben we daar EFT voor, waar ze een grote fan van werd, door het effect dat ze ervoer.
Maar het rekenen stelde ook mij weer voor nieuwe uitdagingen. Met ieder kind is het anders, dus iedere keer is het aan mij om helder te krijgen welke weg ik moet bewandelen. De les die ik hier kreeg was ook voor mij een enorm waardevolle.
Wat mij in dit traject duidelijk werd was, dat ik hier te maken had met een meisje met een uitzonderlijke logica, dus als ik haar iets niet kon uitleggen, dan klopte er iets niet. Waar ik ook aan twijfelde, haar logica daar was ik zeker van.

Toen de betekenis van de cijfers helder was, ze beeld had bij de veranderende waarde van die cijfers afhankelijk van hun plaats in een getal, kwam de weg vrij voor het rekenen. Optellen, aftrekken, vermenigvuldigen. Alles lukte. Dit was een dag dat ze pijn had in haar wangen van het lachen.
Vervolgens kwam het delen aan bod. En daar liep het weer even spaak.

28:4=7
Stel je eens voor: je hebt 28 appels en 4 kinderen.  Die appels verdeel je over die kinderen. Hoeveel appels krijgt dan ieder kind? Zo wordt het op school uitgelegd. Voor de meesten van ons is het antwoord 7. Dat hebben we zo geleerd. Dat is ook wel zo, maar dan zijn er altijd nog 4 kinderen met 7 appels. En dat is wat die beelddenker ziet, waardoor die dus niks snapt van die 7 als uiteindelijk antwoord.
Conclusie: 28:4 is geen 7, maar 4 keer 7. Kan zijn dat er ooit een afspraak is gemaakt dat we die tussenstap weglaten -net zoals we het hebben over ’s morgens in plaats van des morgens- , maar zonder die uitleg, kan een beelddenker er geen chocola van bakken.

Die tussenstap, die uitleg, was essentieel voor haar, om nu een logisch beeld te hebben bij wat ‘delen’ inhoudt.
Mij maakte het weer eens duidelijk dat wat voor de één gesneden koek is, voor de ander abracadabra kan zijn. Of het nou om rekenen gaat of om noem-maar-op-wat.

Wat voor jou of mij logisch is, kan voor een ander volslagen onlogisch zijn. En de logica van een beelddenker? Daar is voor mij geen speld tussen te krijgen.

Ik ben heel benieuwd hoe jullie kijk daarop is! 😉

NB: niet iedere beelddenker is dyslectisch (e.d.) maar wél iedere dyslect is een beelddenker!

‘Normaal’ en HSP? Of LSP en ‘normaal’?

Inmiddels is HSP al weer een tijd een vertrouwd ‘label.’
Wat ik in artikelen over HSP dan tegenkom is, dat hooggevoelige personen zich moeten leren beschermen tegen de energie van buitenaf. Ook ik ben daar als HSP lang zo mee omgegaan.

Tótdat ik in aanraking kwam met die Universele ‘Wet van Aantrekking.’
Alles wat van gelijke trilling is, komt bij elkaar.
Jaren daarvoor was ik me al bewust geworden, dat ik mezelf afstemde op de energiën van de mensen om mij heen (waar ik vervolgens heel veel last van had), omdat ik onbewust wilde weten wie die mensen om mij heen waren, zodat ik mij eventueel kon afschermen voor ‘gevaar’. Wat dat dan ook wezen mocht. Dat was toendertijd mijn interpretatie.

Inzicht in die Wet van Aantrekking, gewoon je reinste fysica, echter, maakte mij bewust dat ik geen last had van de energiën van ánderen, waar ik mij voor moest beschermen. Die energie van anderen, bracht diezelfde energie die ook in mij zat en waar ik me niet bewust van was, in beweging! Ik ging mee’trillen.’
Toen werd het andere koek! Het was even slikken, maar het mooie van deze bewustwording was, dat ik nu niet meer afhankelijk was van die anderen. Ik hoefde ook niet meer mezelf te ‘beschermen’ voor wat buiten mij was. ALLES buiten mij is een spiegel van wat IN mij is!
De oplossing was ‘simpel’: als ik mijn energiefrequentie verhoogde, dan zou ik mee gaan trillen met andere mensen, die ook in een hogere frequentie zaten.
Ik moest daarvoor bewuster worden van de emoties die in mij zaten. ‘Negatieve’ emoties loslaten (en daar had ik natuurlijk EFT voor), zodat meer positievere emoties in mij de overhand konden krijgen.

Wat de impact daarvan is geweest, is niet in woorden uit te drukken. Alleen als je zelf die keus maakt, kun je ervaren wat ik bedoel.

De reden dat veel mensen dat label HSP krijgen is m.i. omdat in toenemende mate het omgaan met emoties moeilijker lijkt te worden.

Ik zou zeggen dat een HSP eigenlijk de standaard zou kunnen zijn (is?;-)): iemand die in contact is met zijn emoties. Door de algemeen geaccepteerde visie daarop legt die HSP dan weliswaar de oorzaak buiten zichzelf, maar die ‘last van de omgeving’ is weer niks anders dan ‘cadeautjes van het Universum’ om te weten waar hij staat ten opzichte van de eigen energie.

En wat als ‘normaal’ wordt gezien, zijn juist de mensen die hun emoties met succes hebben weggestopt. LSP dus. Laag sensitieve personen. De mensen met de maagzweren, de allergiën, whiplashes en burn-outs, emotionele uitbarstingen, om nog maar te zwijgen van de overijverige ego’s. Ik geef toe dat dat tegenwoordig gezien wordt als ‘normaal,’ juist omdat we dat meer zien dan mensen die in harmonie zijn met hun emoties, maar als je dan toch kunt kiezen, is dat dan het ‘normaal’ waar je voor wilt gaan?

De keerzijde van jezelf ‘beschermen’

Door wat ik doe als ‘werk,’ word ik veelvuldig geconfronteerd met de zelfbeschermingsmechanismen die mensen in werking hebben gezet, om te voorkomen dat ze weer of nog meer gekwetst zullen worden. De muurtjes waarachter men zich verschuilt en eventueel achter vandaan wil komen, als de andere partij bewezen heeft veilig of betrouwbaar te zijn. Daarna blijkt die ander dat maar al te vaak dan toch niet te zijn.

Met die zelfbescherming gaat men uit van een aantal ‘verkeerde’ veronderstellingen.

1)    dat een ander je kan kwetsen.

Wellicht de knuppel in het hoenderhok, maar dat kán helemaal niet! Een ander doet wat hij doet en als dat bij jou pijn oproept, dan ben jij degene die dat doet. Wat daar gebeurt, herinnert jou aan een eerdere situatie, waar jij een negatieve emotie aan gekoppeld hebt. Juist dié emotie wordt geraakt. “Cadeautje van het Universum.”

2)    dat je je kunt beschermen voor wat je niét wilt.

Die emotie van die eerdere ervaring bepaalt wat voor ervaringen jij aantrekt (Wet van Aantrekking –wat van gelijke trilling is, komt bij elkaar). Daardoor haal jij juíst de mensen /ervaringen jouw leven in, die overeenkomen met die eerdere ervaring. Doordat die weggestopte emotie geraakt wordt, krijg jij de kans deze te helen. Zodat je nieuwe keuzes kunt maken. En… dat je andere, meer positieve ervaringen krijgt.

Maar de ‘negatieve’ impact van zo’n zelfbescherming is nog vele malen groter.
Als je het vergelijkt met dat spreekwoordelijke muurtje, dan klopt die vergelijking veel beter dan we bewust willen. Dat muurtje houdt namelijk ALLES tegen. En…. het houdt ALLES naar ALLEBEI de kanten tegen!
Dus…. er kan inderdaad geen ‘pijn’ meer binnenkomen, máár…. er kan ook geen pijn uit!
En…. wat voor die pijn geldt, geldt ook voor liefde!

Dan betekent dat dus eigenlijk dat diegene, die zich verschanst heeft achter dat verdedigingsmuurtje, een gevangene is van z’n eigen emoties. Van z’n eigen angst om gekwetst te worden.
En al die liefde, die opgesloten zit in dat hart, kan geen kant op. Terwijl dat juist het enige is dat je nodig hebt om alle “blauwe plekken op je ziel” te helen.

Maar als je dat dan anders wilt, waar begin je dan? Allereerst zou je kunnen beginnen met te erkennen dat het zo is. Met te erkennen dat je het anders wilt. Met begrip voor jezelf te hebben dat je ooit die keus maakte, omdat het de enige keus was, die je toen maken kón, met wat je in huis had. En met vóór alles zo zacht en lief voor jezelf te zijn als je maar kunt.
Als je kunt visualiseren, dan zoú je kunnen visualiseren dat je over je muurtje kijkt. Als je durft, hier en daar een steentje weghaalt en je voorstelt dat het achter dat muurtje best mooi is.

Als je dan toe bent aan grotere stappen, dan zoek je iemand die je daarbij kan begeleiden. Iemand bij wie je je goed voelt. Iemand die jou snápt.

Het ‘beestje’ bij de naam noemen

Taal vind ik een prachtig fenomeen. Ook al is ons taalgebruik ‘verantwoordelijk’ voor maar enkele procenten van onze communicatie, toch kun je met woorden die communicatie verhelderen of juist vertroebelen. Ook de communicatie naar jezelf.

Mijn moeder had vroeger de grootst mogelijke moeite met mijn taalgebruik. Ik ben de jongste van zes kinderen en een nakomer en was de enige die vloekte. En ik was er ook best goed in. 😉 M’n moeder heeft erg haar best gedaan om me op andere gedachten te brengen, maar dat is haar nooit gelukt. Ik ben er lang goed in gebleven.
Inmiddels kan ik het best plaatsen. Het was een uitlaatklep voor de emoties die er onder de oppervlakte zaten, waarvan ik niet eens wist dat ze er zaten, waar ik dus ook nog niet anders mee om kon gaan. Een uitlaatklep en ook niet meer dan dat.

Wat ik in de loop van de jaren ontdekte was, dat woordkeus het verschil kan maken, tussen het voelen of activeren van emoties of juist het wegmoffelen daarvan.

En dan leven we in een maatschappij die in toenemende mate niet meer met emoties om lijkt te kunnen gaan en deze ‘te lijf’ gaat met ‘etiketten’ en/of medicijnen. Met als tegenreactie steeds meer mensen die in de knoop komen te zitten met diezelfde emoties, onwetendheid hoe en onvermogen om daar mee om te gaan, met als resultaat bijvoorbeeld burn-out, depressie en noem maar op.

We betalen een hoge prijs voor het niet eerlijk mogen zijn naar onszelf.

Als ik met mensen aan het werk ga met EFT, dan komen de woorden intuïtief uit mijn mond. Dan noem ik wat ik waarneem dus ook bij de naam. En die naam is maar al te vaak heel wat sterker dan hoe die persoon die emotie zelf zou benoemen, voor zover hij die zelfs kan voelen. Dat is soms best even schrikken, maar daarna is er vrijwel altijd opluchting. Eindelijk is er ruimte voor de wáre emotie. Niet een keurig afgevlakte, sociaal aangepaste versie, maar het pure gevoel. Erkenning! Erkennen van je emoties is de eerste stap om ze los te kunnen laten. Dan komt er ruimte voor wie je ónder die weggemoffelde emoties bént! En dat is een véél mooier mens, dan die persoon zelf gedacht heeft. Niet in het minst omdat eerlijk zijn naar jezelf een goed gevoel geeft.

Eerlijk zijn naar je emoties loont uiteindelijk altijd de moeite en als een ander daar moeite mee heeft? ‘Gewoon’ schijt aan hebben! 😉

Ongewenst gedrag

Regelmatig lees ik die woorden. Meestal in één of ander artikel door of over een hooggewaardeerde ‘expert’ op het gebied van gedrags’stoornissen.’

Soms geef ik mezelf dan well eens de ruimte om me voor te stellen wat ik zou doen, als ik op het moment dat ik zoiets weer lees, bij Mij weg zou gaan. Ik zou dan gaan gillen! Vloeken, tieren, razen,  h e l e m a a l  door het lint gaan van frustratie (het beeld voelt lachwekkend).
Dus…. dat doe ik niet. Want…. daar word ik niet blij van. En….. dan kan ik er niet zijn voor de mensen die bij mij komen, die door die hooggewaardeerde ‘experts’ weggezet worden als een gedrags’gestoorde’.

Wat ik zo iemand altijd vertel is dat er  h e l e m a a l  niks mis met hem (of haar) is. Hij is
a l l e e n  m a a r zichzelf kwijt.
Waarom? Omdat hij al vanaf jonge leeftijd te veel heeft  moeten luisteren naar de volwassenen om hem heen, die voornamelijk door hén gewenst gedrag van hem wilden zien.
Waarom? Omdat die volwassenen zich voor hun zich-goed-voelen afhankelijk maakten van het gedrag van, in dit geval, dat kind. Dat is dan weliswaar omdat ook zij, toen zij klein waren, leerden om te doen wat de volwassenen om hen heen wilden. Een ‘lekkere’ vicieuze cirkel. Iedere volwassene die min of meer in contact is met zijn emoties, weet hoe niét goed het voelt, als je tegen je zin iets moet doen wat je niet wilt. Zo werkt het voor kinderen ook. Omdat die veel eerlijker zijn in hun emoties en van daaruit reageren, is dat merkbaar in hun gedrag. Tegenwoordig denken de ‘experts’ dat ze dat kunnen oplossen met Ritalin en consorten.

Een veel gezondere oplossing is mijns inziens, dat iemand weer de verbinding herstelt met zichzelf en weer gaat luisteren naar zijn emoties. Die vertellen namelijk feilloos, of je de voor jou goede kant opgaat of niet.

Ga nu eens in de schoenen staan van zo’n ‘gedragsgestoorde.’ Ooit was dat een blij en gelukkig kind, dat precies zoals het hoort, doet wat het nodig heeft om zich goed te voelen. Een nobel streven, nietwaar?  Per slot van rekening willen we dat allemaal.
Maar wat gebeurt er dan? Dan zijn er volwassenen die zelf niet meer in staat zijn om te doen wat nodig is, om zich goed te kunnen blijven voelen. Zij hebben daar inmiddels de medewerking van de omgeving voor nodig. En wat is nou eenvoudiger dan een kind zodanig te beïnvloeden dat het die medewerking geeft. Desnoods met een beetje ‘hulp.’ Dat begint natuurlijk met hulp bij de daartoe geeigende instanties. En gaandeweg krijgt dat blije kind meer en meer het signaal te verwerken, dat het iets mankeert.
Ga jezelf maar na en dat is ook een gegeven: als je maar vaak genoeg een bepaalde boodschap te horen krijgt, dan ga je ‘m vanzelf geloven en er naar leven.

Dat vrije, blije kind gaat zich dus meer en meer aanpassen aan de wensen van de omgeving en in dat proces raakt het zichzelf meer en meer kwijt. In mijn ogen is dát pas ongewenst gedrag!

Geef kinderen de ruimte om zichzelf trouw te blijven!

En daar komt gelijk nog een diepere oorzaak van ‘ongewenst’ gedrag om de hoek kijken: je kunt een ander pas de ruimte geven om zichzelf te zijn, als je jezelf die ruimte geeft! En niemand beter dan een kind, om volwassenen de spiegel voor te houden van hoe ze met zichzelf omgaan.
Wet van Aantrekking: alleen wat van gelijke trilling is, kan bij elkaar komen. Het gedrag van het kind is dus de spiegel van wat de volwassene bij zichzelf niet ziet of ontkent. Misschien is dus wel het meest onaangename van het ongewenste gedrag, dat de volwassene geraakt wordt in z’n eigen gedrag en omdat deze meestal niet weet dat het zo werkt, kan die ook niet de keus maken om naar dat eigen gedrag te kijken. Zou de volwassene dat wél doen, dan kan het kind dat gedrag loslaten.

Geeft de volwassene zichzelf wat hij wenst, dan kan het kind dat ook.

“Als het maar goed gaat met m’n kinderen, dan gaat het goed met mij.”

Welke ouder snapt dat nou niet? En als ik dat als ouder goed interpreteer, dan wordt daar mee bedoeld, dat de ouders niets liever willen dan dat het goed gaat met hun kinderen.
Vanwege mijn werk kom ik natuurlijk ook veelvuldig in aanraking met ouders, met wiens kinderen het min of meer ‘niet goed’ gaat en die daar hulp voor willen. Voordat ze bij mij terecht komen, hebben ze vaak al een flink traject afgelegd en zijn die kinderen net zo vaak wel klaar met al die ‘hulp.’

En dan krijgen de ouders van mij steevast te horen, dat ze hun kind het beste kunnen helpen, door zichzelf te helpen. Die reactie vraagt maar al te vaak om verdere uitleg.

Een ‘simpel’ voorbeeld uit mijn eigen Leven dan maar weer: toen mijn jongste in groep 1 zat, hoestte ze al meerdere weken de hele boel bij elkaar en wat ik ook deed, niets hielp. Dus uiteindelijk maar eens naar de huisarts. Voor mij een zeldzame gang. Daar kreeg ik na wat testjes te horen, dat ze op z’n minst astmatische bronchitis had, zo niet astma. Dús: een puffer. Wetend wat ik weet, kon ik het direct plaatsen. Ik had het al jaren benauwd en de reden daarvan begon mij juist enigszins helder te worden. Ook maar een testje en inderdaad: mijn longcapaciteit was helemáál bedroevend. Hoe simpel kan het zijn. Behalve voor mij. Voor mij was het het extra seintje dat ik aan de slag moest. Er speelden een aantal zaken en soms formuleerde ik het voor mezelf: “ik stik in mijn Leven.” Toen ik orde op zaken had gesteld, de emoties de ruimte had gegeven waardoor ik veranderingen aan kon brengen, was bij mij de benauwdheid weg, bij Sterre was er niks meer van over en de puffers konden nog sneller het huis uit, dan dat ze binnen waren gekomen. We hadden weer lúcht!

Vaak genoeg kan ik naar de ouders toe, aan wie ik die ‘onaangename’ of op z’n minst onverwachte boodschap breng, al direct oppervlakkig de overeenkomst duidelijk maken, tussen ‘het probleem’ van hun kind met hun eigen leven. Desalniettemin zetten echt niet alle ouders die stap om zichzelf te helpen. Ik kan me dat best wel voorstellen. Ik durf het hardop te roepen om twee redenen: het gaat mij op dat moment erom dat ik hun kinderen zo goed als in mijn vermogen ligt, helpen wil én…. doordat ik het zeg vanuit eigen ervaring, weet ik hóe groot de winst ook voor die ouder(s) zélf zou zijn. Ik weet namelijk wat de winst voor mij was en wat de winst was voor de ouders die die stap wél gezet hebben. Maar zijzelf weten dat (nog) niet. Ik laat ze soms schudden op hun grondvesten, vervolgens gaan ze weer hun eigen Leven in en als dat best naar tevredenheid verloopt, waarom zouden ze dan dingen overhoop gaan halen????

Omdat er Wet van Aantrekking is en dat betekent dat wat van gelijke (energie)trilling is, bij elkaar  komt. Onze kinderen komen bij ons, op het moment dat wij als ouders (samen met eventueel al aanwezige kinderen) al een bepaalde energie hebben. Komt daar een nieuw kind bij, dan zal dat nieuwe kind in die energie meegaan. En dan met name in die energie waarvan wij als ouders ons niet bewust zijn dat we er mee rondlopen. Juist omdat ons kind ons dat dan kan helpen bewust worden. Maar dan moet je dat als ouder wél weten en vervolgens moet je er dan wel iets mee willen doen. Niet alleen voor jezelf –zodat jouw energie kan verbeteren, maar ook voor je kind, zodat dat die spiegel niet meer hoeft voor te houden. En hoe onwaarschijnlijk het ook mag klinken: ik heb het maar al te vaak meegemaakt, dat als die ouder wél in die spiegel kijkt, dat dan het gedrag van dat kind met onmiddellijke ingang meeverandert.

Omdat de meeste ouders dat niet weten en ik toevallig wéll en ik die gezinnen die winst gun, zal ik die inzichten altijd blijven delen. Verder is het aan hen.

Weten <-> wetenschap

Al weer even geleden zag ik de “Eindeloos Bewustzijn” docu met Pim van Lommel over bijna-dood-ervaringen. En een aflevering van “Achter de voordeur” met een man die van kind af aan overledenen als een schim tussen de rouwstoet van hun eigen begrafenis zag lopen (school was naast de begraafplaats).
Al zo’n 25 jaar is Esther Hicks, samen met haar man Jerry, de ‘spreekbuis’ van Abraham. Zoals ze zelf zeggen een “groep niet fysieke oneindige intelligentie.” Daar mag iedereen z’n vraagtekens bij hebben. De reden dat het voor mij kloppend voelt is, omdat ik in ál die jaren, dat ik naar hen luister, ze nog niet één keer iets heb horen zeggen waar een menselijk oordeel uit te halen is. De boodschap van Abraham is er een van ONVOORWAARDELIJKE LIEFDE. En daar is geen mens 100 % consistent toe is staat. Simpel!
Doordat Jerry in november 2011 zijn fysieke Leven ‘verruilde’ voor een niet-fysiek Leven en Esther door haar aandeel in het doorlaten van Abraham ‘getraind’ is in het zichzelf uitschakelen, is het voor diegenen die Jerry ‘in levende lijve’ meegemaakt hebben, voelbaar dat ook hij er nog steeds is.

Maar ook hier gaat uiteraard dat frequentieverhaal op. Om Jerry’s aanwezigheid waar te nemen, moet je in de buurt zijn van die frequentie.

Na het zien van die docu ben ik op youtube wat verder gaan zoeken onder bovenvermelde titel en heb dus nog wat wetenschappelijk onderzoek gezien en wetenschappers gehoord.

Ik weet hoe het werkt. Heb er in mijn eigen Leven in interactie met mensen ontelbare ervaringen mee en dan toch….. kan ik me met stomheid geslagen voelen hóe mijlenver van elkaar verwijderd de ervaringen en belevingen kunnen zijn van wetenschappers (de artsen, therapeuten e.a. specialisten, die niet in staat zijn om open te staan voor de mensen met een BDE) en de mensen die om-welke-reden-dan-ook gewoon verbonden zijn met hun hart, dus het Leven in al haar oneindigheid op wat-voor-manier-dan-ook kunnen waarnemen. En dat dan de wetenschappers doodleuk kunnen zeggen: “ik kan het niet bewijzen, dus jij hebt ongelijk.”

Wat niet binnen jouw referentiekader valt, wat niet past binnen jouw overtuigingen, wat jij niet kunt geloven, dat kun je niet zien. Dat wil niét zeggen, dat dat er dan ook niet IS!

Lichamelijke problemen zijn ALTIJD het gevolg van emoties

Ik wil wat met jullie delen.

Waarom? Omdat ik bovenstaande altijd met verve ‘verkondig’ maar die opmerking zelf zo weinig beeldend is. Voorbeelden zijn veel beter in staat om bij mensen herkenning en begrip op te roepen. En ik kreeg zó’n mooi voorbeeld, dat ik dat jullie niet wil onthouden.

Daar komt nog bij dat áls ik dat dan zeg tegen cliënten of anderen, die met lichamelijke problemen te maken hebben, ik veruit in de meeste gevallen de reactie krijg “nou, ik zou niet weten wat dat dan zou kunnen zijn.” Precies! Juist omdát je het niét weet, omdat het zó ver in jou verstopt zit dat je er zelf niet bij kunt, geeft je lichaam je een seintje. Dat seintje heb je in je Leven al op vele andere manieren in en om je heen gekregen, maar je kon er niks mee. Herkende het niet. Of zo….. En je krijgt het seintje steeds een beetje luider. Tot je gaat luisteren. Of niet. Want je hebt ALTIJD een keus.

Afgelopen jaren ging het met mijn praktijk de goeie kant op. Begin vorig jaar besloot ik, dat ik er een paar tandjes bovenop wilde zetten. En daar ondernam ik actie op. Welke actie ik ook ondernam, geen resultaat. Of averechts resultaat. Waar ik ook hulp vroeg, werd die enthousiast toegezegd, maar niet geleverd. En ik realiseerde me dat ik de verbindende factor was. Gaandeweg kon ik steeds beter voelen dat er in mij iets zat wat mij en alles wat ik wilde, blokkeerde,
Het seintje werd duidelijker. Gelukkig kwam ik de juiste mensen tegen, die erbij konden helpen en de puzzelstukjes die ik daardoor en door m’n eft-en in handen kreeg, maakten duidelijk welke kant het op zat. Afwijzing was er een onderdeel van, maar ik kon m’n vinger maar niet op de zere plek leggen.
Tot vorige week. Na de kerst even een fel griepje en pijn onderin m’n rug. Toen ik daarop ging eft-en met wat ik al wél wist, zat m’n rug in recordtempo muur- en muurvast. Als de emotie heftig is, dan kan EFT ook wat ís, wel eens heftiger maken. Alles deed zeer en niet zo’n klein beetje ook. Bewegen deed zeer, maar niet bewegen minstens net zo. Kortom, hier was geen ontkomen meer aan.
Gelukkig had ik ook hiervoor iemand in mijn omgeving die ik om hulp kon vragen. En ze kwam!
Haar al aanwezige fijngevoeligheid, gecombineerd met haar enorme ervaring met voetreflexzône- en andere massage bleek wat nodig was om die zo gewenste helderheid te verschaffen. Halverwege de eerste sessie van twee uur werd mij de vraag gesteld of ik ooit met m’n stuitje van de trap was gegleden. Die vraag deed mij met een dreun terugtuimelen in mijn kinderjaren en niet alleen naar die ervaring, maar vele gelijksoortige. Ik kan me niet heugen wanneer ik zo intens en onbeheersbaar heb gehuild. Overweldigende gevoelens van eenzaamheid, afwijzing, niet gezien zijn, noem maar op, kwamen in sneltreinvaart voorbij. Wat een bevrijding dat dat nu allemaal losgelaten kon worden.

Ik weet, dat al die ervaringen de spiegel waren van interpretaties die ik als nog veel kleiner kind gemaakt had, waardoor ik me afsloot van m’n eigen Innerlijke Wijsheid en dat juist dát afsluiten die gevoelens veroorzaakte. Ik was eenzaam, want niet verbonden met Mij. Had meZelf afgewezen.

In mijn beleving maakt vrijwel ieder kind op enig moment die keus. Het kind is afhankelijk van de volwassenen om zich heen en maakt hen belangrijker dan zichzelf. Daarna komt weer die weg terug naar jezelf. En daarvoor zijn die puzzelstukjes nodig, om die puzzel te kunnen leggen. Het begint met ervaringen en als je daar niks mee kunt, wordt het vanzelf lichamelijk. In mijn beleving kan ieder mens dat weer helen, maar ga er niet vanuit dat je dat zelf en alleen kunt. Om te overleven heb je dat zó ver weggestopt dat je daar alleen niet bijkomt. Als je er écht wat mee wilt, als je jezelf en je lichaam wilt helen, luister dan naar je ingevingen en de voor jou juiste persoon zal op je pad komen.

Natuurlijk had ik ook een andere keus kunnen maken. Ik had naar de dokter kunnen gaan en spierverslappers kunnen krijgen of zoiets. Dan had ik de symptomen verholpen, maar de boodschap genegeerd. Omdat ik niet nieuwsgierig ben, met welke boodschap m’n lichaam dan op de proppen was gekomen, heb ik deze keus gemaakt.

Het verschil tussen een paar dagen terug en nu met mijn rug is fenomenaal. Maar vooral hoe ik me voel, de rust van binnen.
Ik kijk er naar uit wat het verder op zal leveren.

Héél veel plezier in het nieuwe jaar!!!

2014. Waar blijft de tijd. 😉 Het voelt nog helemaal niet zo lang geleden dat de Eiffeltoren (sorry, Francofiel) helemaal verlicht, met terugtellende timer, wachtte op het nieuwe millennium. En toch is dat alweer 14 jaar geleden!!!

Voor mij voelt een nieuw jaar altijd als een cadeau. Ik zie het voor me als een mooi groot pakket, met een prachtige strik en ik mag er meestal 365 dagen over doen om het uit te pakken. De grap is dat ik het eigenlijk ook zelf heb ingepakt.
Alle ervaringen die ik heb opgedaan in het Leven dat ik al geleefd heb, hebben ertoe geleid dat ik helder kreeg wat ik wél wilde én wat ik anders wilde. De uitkomsten daarvan zitten eigenlijk allemaal in dat pakket. Wat ik in het komende jaar uit kan pakken, hangt af van wat ik aandacht geef. Kijk ik naar wat er (nog) niet is en laat ik dat mijn stemming bepalen, dan is de kans het grootst dat ik dat ook dit jaar niet uit mijn pakket kan halen. Richt ik mijn aandacht op al het moois dat ik al wél in m’n Leven heb, dan zal de Wet van Aantrekking er voor zorgen dat ik nog meer moois uit mag pakken. Op sommige momenten een frustrerend gegeven, maar meestal toch wel positief.

Dus daar ga ik weer voor. Genieten van m’n heerlijke kinderen en hun partners; genieten van m’n binnenkort twee kleinkinderen; m’n huisdieren; m’n cliënten, klein en groot, waar ik altijd weer zo enorm van geniet en me bevoorrecht voel dat ik een aandeel in hun Leven mag hebben en die ik ook altijd laat weten dat ze zo’n aandeel in mijn Leven hebben; m’n vrijwilligerswerk dat een verrijking bleek vér voorbij m’n voorstellingsvermogen; de activiteiten die ik voor Echt Well aan het ondernemen ben; m’n familie en vriendinnen en andere mensen waar ik van houd, kortom ik ga weer voor zo veel ik kan bewust aandacht geven aan waar ik blij van word!

En ik wens ook jou, dat je weer zo veel mogelijk moois uit kunt pakken dit komende jaar.

Wat zou jij willen dat er in jouw ‘cadeau’ zit?

Iedere dag kerst!

Het is weer “die tijd van het jaar.” Als ik kijk naar de folders die binnen vallen en de winkels, dan lijkt het meer te gaan om “vreten op aarde,” maar gelukkig zijn er nog meer dan genoeg mensen die de kerst’spirit’ in zich hebben en uitdragen.

“Vrede op aarde.” En nét als bij alle andere stellingen, heeft ook hierbij vrijwel ieder mens een ander beeld. Voor veel mensen lijkt het het mooist haalbare. Volgens sommige mensen is het ook haalbaar. Dan zijn er alleen wel veel mensen die veel dingen heel anders ‘moeten’ doen. En volgens mij hebben we daar een puntje.

Om te beginnen zijn er al die verschillende ideeën over wat ‘vrede’ is. Die gezichtspunten krijg je al niet op één lijn. Voor wie dat zou willen.
Maar als je het nou eens omdraait?! Als je er nou eens voor gaat om vrede te hebben mét al die verschillen. Als je accepteert dát juist iedereen iets anders wil en dat, nét als jij, iedereen mag gáán voor wat hij wil. Jij kunt je vast ook wel een situatie voor de geest halen, waarin jij verschrikkelijk graag iets wilde, wat je niet kreeg omdat iemand anders er een stokje voor stak. Dat voelde niét goed. Daar had jij eigenlijk geen vrede mee. Jij gunt jou dat je krijgt wat je wilt. Kun je dat een ander ook gunnen?
Is dat niet juist wat het Leven zo waard maakt om geleefd te worden?
Dan heb je het eerste stukje vrede al binnen.
En je hebt nog veel meer mogelijkheden!

We leven in een wereld / maatschappij, die lijkt te floreren op kommer en kwel, rampspoed en ellende. Kijk naar de media, sla de krant maar open en de negativiteit overspoelt je. In jou roept dat allerhande emoties op waar je niet blij van wordt. Maar jij bent altijd nog degene die dat programma aanzet en die krant openslaat. Je zou een stuk selectiever kunnen zijn met wat je aan informatie opzoekt en binnen laat komen. De wereld blijft ook draaien als jij niet weet wat er allemaal aan onaangename zaken spelen. Je zou eens kunnen gaan kijken wat er allemaal aan pósitieve dingen spelen in de wereld.

Jij zou je een stuk beter voelen. Daardoor zou je meer positieve energie hebben om op je eigen Leven los te laten. En daar is dan die immer consequente Wet van Aantrekking. Die reageert altijd op jouw energie, die weer voor een groot deel bepaald wordt door jouw interpretatie van wat je waarneemt. En zo lever jij op een eenvoudige manier jouw aandeel aan meer “vrede op aarde.”