Welke ouder snapt dat nou niet? En als ik dat als ouder goed interpreteer, dan wordt daar mee bedoeld, dat de ouders niets liever willen dan dat het goed gaat met hun kinderen.
Vanwege mijn werk kom ik natuurlijk ook veelvuldig in aanraking met ouders, met wiens kinderen het min of meer ‘niet goed’ gaat en die daar hulp voor willen. Voordat ze bij mij terecht komen, hebben ze vaak al een flink traject afgelegd en zijn die kinderen net zo vaak wel klaar met al die ‘hulp.’
En dan krijgen de ouders van mij steevast te horen, dat ze hun kind het beste kunnen helpen, door zichzelf te helpen. Die reactie vraagt maar al te vaak om verdere uitleg.
Een ‘simpel’ voorbeeld uit mijn eigen Leven dan maar weer: toen mijn jongste in groep 1 zat, hoestte ze al meerdere weken de hele boel bij elkaar en wat ik ook deed, niets hielp. Dus uiteindelijk maar eens naar de huisarts. Voor mij een zeldzame gang. Daar kreeg ik na wat testjes te horen, dat ze op z’n minst astmatische bronchitis had, zo niet astma. Dús: een puffer. Wetend wat ik weet, kon ik het direct plaatsen. Ik had het al jaren benauwd en de reden daarvan begon mij juist enigszins helder te worden. Ook maar een testje en inderdaad: mijn longcapaciteit was helemáál bedroevend. Hoe simpel kan het zijn. Behalve voor mij. Voor mij was het het extra seintje dat ik aan de slag moest. Er speelden een aantal zaken en soms formuleerde ik het voor mezelf: “ik stik in mijn Leven.” Toen ik orde op zaken had gesteld, de emoties de ruimte had gegeven waardoor ik veranderingen aan kon brengen, was bij mij de benauwdheid weg, bij Sterre was er niks meer van over en de puffers konden nog sneller het huis uit, dan dat ze binnen waren gekomen. We hadden weer lúcht!
Vaak genoeg kan ik naar de ouders toe, aan wie ik die ‘onaangename’ of op z’n minst onverwachte boodschap breng, al direct oppervlakkig de overeenkomst duidelijk maken, tussen ‘het probleem’ van hun kind met hun eigen leven. Desalniettemin zetten echt niet alle ouders die stap om zichzelf te helpen. Ik kan me dat best wel voorstellen. Ik durf het hardop te roepen om twee redenen: het gaat mij op dat moment erom dat ik hun kinderen zo goed als in mijn vermogen ligt, helpen wil én…. doordat ik het zeg vanuit eigen ervaring, weet ik hóe groot de winst ook voor die ouder(s) zélf zou zijn. Ik weet namelijk wat de winst voor mij was en wat de winst was voor de ouders die die stap wél gezet hebben. Maar zijzelf weten dat (nog) niet. Ik laat ze soms schudden op hun grondvesten, vervolgens gaan ze weer hun eigen Leven in en als dat best naar tevredenheid verloopt, waarom zouden ze dan dingen overhoop gaan halen????
Omdat er Wet van Aantrekking is en dat betekent dat wat van gelijke (energie)trilling is, bij elkaar komt. Onze kinderen komen bij ons, op het moment dat wij als ouders (samen met eventueel al aanwezige kinderen) al een bepaalde energie hebben. Komt daar een nieuw kind bij, dan zal dat nieuwe kind in die energie meegaan. En dan met name in die energie waarvan wij als ouders ons niet bewust zijn dat we er mee rondlopen. Juist omdat ons kind ons dat dan kan helpen bewust worden. Maar dan moet je dat als ouder wél weten en vervolgens moet je er dan wel iets mee willen doen. Niet alleen voor jezelf –zodat jouw energie kan verbeteren, maar ook voor je kind, zodat dat die spiegel niet meer hoeft voor te houden. En hoe onwaarschijnlijk het ook mag klinken: ik heb het maar al te vaak meegemaakt, dat als die ouder wél in die spiegel kijkt, dat dan het gedrag van dat kind met onmiddellijke ingang meeverandert.
Omdat de meeste ouders dat niet weten en ik toevallig wéll en ik die gezinnen die winst gun, zal ik die inzichten altijd blijven delen. Verder is het aan hen.