(Ilona’s verhaal wordt tussendoor vervolgd. De baby komt er aan en als ze straks haar ritme in de nieuwe situatie weer gevonden heeft, gaan we weer verder.)
Misschien niet in iédere blog, maar dan toch wel bijna, ‘zeg’ ik dit well een keer.
Hoe werkt dat dan in de praktijk?
Dat is vaak het lastigst om te horen, te zien, en voor genoeg mensen niet acceptabel. Het woord ‘schuld’ wordt er dan wel eens bijgehaald. “Ja maar, je gaat me toch niet vertellen dat het m’n EIGEN schúld is dat ik ……(ziek ben, bestolen ben, uitgescholden word door m’n kind, belogen/bedrogen door m’n partner en ga zo nog maar even door)!”
Nee, dat beweer ik niet. Schuld heeft er niets mee te maken. Het is geen schuld, je doet het niet expres, maar je creëert het wel zelf. “Hoe dan, wat dan, hoezo dan?”
Zie het niet als schuld, maar gewoon als een signaal, een seintje (ik noem het altijd “de cadeautjes van het Universum”-soms alleen onaangenaam om uit te pakken). Een signaal van waar jouw trilling zit, waar jij met je energie zit. Een seintje dat je al het goede niet helemaal toelaat (of misschien zelfs helemaal niet ;-)). Als je bereid bent om het seintje te zien voor wat het is en er mee aan de slag te gaan, dan verhoog je je trilling en verandert de situatie.
Een paar praktijkvoorbeelden: een vrouw die helemaal steigert door het schoolmeesterachtige toontje waarop haar partner haar steeds laat voelen dat ze onbekwaam en minderwaardig is. Enkele maanden geleden vochten ze elkaar bijna het huis uit. In de tussentijd heeft ze vooral gewerkt aan haar eigenwaarde, haar verantwoording nemen voor zichzelf. Nu vraagt ze zich af of hij gestopt is met dat toontje, of dat ze het niet meer hoort. En ze genieten weer steeds meer van elkaars gezelschap.
Een moeder die regelmatig huizenhoge ruzie heeft met haar puberdochter. Nadat ze gewerkt heeft aan haar gevoel van tekort schieten, komt ze thuis en lijkt een andere dochter te hebben.
De leidinggevende van een afdeling, die z’n mensen maar niet aan het werk krijgt. Zij houden hem de spiegel voor dat hij zijn werk niet doet én dat hij veel te veel zijn aandacht richt op wat niét goed gaat. Als hij dat oppakt verandert de interactie, de sfeer en vooral zijn negatieve gevoelens. Iedereen blij.
En gewoon dichter bij huis. Als ik me helemaal tóp voel (en ik ben me aardig bewust van de werking van die Wet van Aantrekking dus besteed veel aandacht aan waar ik op focus) dan gaat alles lekker. Heb ik de parkeerplek die ik wil, vind ik in een ijltempo alles wat ik nodig heb in de winkel en zélfs de dingen waarvan ik vergeten was dat ik ze hebben wilde. Zit ik een moment wat minder in m’n vel, dan werkt m’n computer niet mee, valt m’n koffieblik uit m’n handen, luistert de hond voor geen meter en m’n dochter loopt plaatsvervangend voor mij te chagrijnen en dan uiteraard ook tegen mij.
Je kunt natuurlijk denken “ammehoela”, daar geloof ik niks van en ik wil er ook niks van weten, maar daarmee geef je de controle over je Leven eigenlijk uit handen en maak je van jezelf een slachtoffer. En dat terwijl je je Leven kunt maken zoals je het hebben wilt. Geloof het of niet.