ADHD en Ritalin of… EFT en Davis.

Onlangs kwam er weer eens wat info in de media over ADHD en Ritalin (e.d. onder andere namen).

Wat ik erover hoorde was eigenlijk best wel weer tenenkrullend. Ik kan me er alles bij voorstellen dat als ouders met de handen in het haar zitten en er ook nog van alle kanten de roep klinkt dat het anders moet, dat medicijnen een oplossing lijken te bieden en zeker wat rust in de tent brengen als ze werken.

Maar het enige wat medicijnen doen is symptoomonderdrukking. En in het geval van Ritalin wordt er nog wel meer onderdrukt dan de onrust. En dat zijn de emoties. Wie het kind (of de volwassene) wérkelijk is, wordt afgevlakt. Er zijn andere opties.

Zelf ben ik de trotse moeder van een paar dyslectische AD(H)Ders of, zoals ik ze altijd betitelde een dromer en twee stuiterballen. Juist door hén koos ik jaren geleden voor de opleiding tot Davis counselor. Ron Davis (zelf autistisch én dyslectisch) heeft het namelijk niet over een stoornis of een handicap, maar over een GAVE. Een man naar mijn hart dus, want een visie waar ik me in kon vinden.
In de tijd dat ik nog actief als Davis counselor werkte, heb ik in mijn praktijk aardig wat kinderen gehad, die m.b.v. zo’n Davis counseling konden ontdekken dat ze dus niet dom waren, er niks mis met ze was. Integendeel dat ze een gave hebben. Ze zijn beelddenkers en dan is taal (ééndimensionaal) een struikelblok. Verder zijn ze hypergevoelig en dan heb je meer last van de onrust om je heen. Dan kún je zo’n kind aan de medicijnen zetten, maar dan raakt het zichzelf alleen maar nóg meer kwijt. Een andere optie is EFT. Maar wat ook van belang is, is dat de ouders naar hun kind kijken en luisteren: wat heeft het gedrag van mijn kind mij te vertellen!
ADD of ADHD of om het even wélk gedrag van welk kind dan ook: het is nooit alleen maar het kind. De omgeving levert een enorm aandeel in het ontstaan van de onrust en het zou prachtig zijn als deze ook een deel van de oplossing op zich zou willen nemen. Door naar zichzelf te kijken.

Doordat ik in mijn praktijk al meerdere kinderen m.b.v. EFT van de Ritalin af mocht helpen, heb ik van nabij meegekregen wat een verschil het maakte voor met name het kind, dat het z’n emoties weer kon voelen. Weer écht vrolijk en blij kon zijn. Stel je maar eens voor dat je dié emoties niét meer kunt voelen! Ik moet er niet aan denken!

En dan in Nederland in zes jaar tijd van 70.000 mensen naar 200.000 mensen aan de Ritalin!

Tenenkrullend dus.

9 gedachten over “ADHD en Ritalin of… EFT en Davis.

  1. Hans Warmenhoven

    er is nog veel voor jou te doen. is het een idee om de NCRV eens te benaderen om enig licht via een andere invalshoek te laten schijnen op dit maatschappelijk verschijnsel.
    deze aantallen vooral de enorme toename doet zich in meer landen voor. tijd voor een andere wind en geen dure medicijnen meer nodig heeft ook nog andere milieu voordelen! de mens wordt er anders/beter door.

  2. Wilma Juneman

    Ik heb 3 zonen met een brede variatie in ADD, ADHD en PDD NOS. Er zit wat leeftijdsverschil in. De oudste is nu 37, de 2e is 35 en de jongste is 24.
    De oudste was 4 toen op de kleuterschool deskundigheid erbij werd geroepen want het ging met hem niet zoals verwacht bij leeftijdsgenoten. Jaren van onderzoek, therapie en internaatplaatsing volgden.
    De 2e was niet hyperactief dus viel minder op. Toch ging hij rond zijn 8e wel naar bijzonder onderwijs en ook daar volgde pedagoog, orthopedagoog, ortho-orthopedagoog en ortho-ortho-orthopedagoog elkaar op.
    Zoveel jaren later kwam de jongste zoon aan de beurt. Vanaf zijn 4e moeilijk, hyperactief etc. Gelukkig had ik toen een kinder- en jeugdpsychiater in mijn vriendenkring die me heeft gecoached richting artsen en medicijnen. Vanaf zijn 8e jaar Ritalin. Er werd wel gesproken over bijzonder onderwijs maar door het leeftijdsverschil had ik gelukkig nu vergelijkingsmateriaal met de andere 2 zonen en wist dat bijzonder onderwijs in dit geval geen toegevoegde waarde had.
    Na 16 jaar de balans opmakend:
    Mijn oudste zoon is in diverse strakke of minder strakke internaten geweest maar kwam op een of andere manier aan drugs. Gevolg 2 x een drugs geïnduceerde psychose nog voor zijn 21e verjaardag. Hij zit nu voor onbepaalde tijd in een gesloten afdeling van het psychiatrisch centrum Vincent van Goch in Venray.
    Mijn 2e zoon heeft een enorme psycho-emotionele ontwikkelingsachterstand. Doet aan zelf-medicatie door middel van softdrugs, heeft geen diploma’s of andere kwalificaties en wordt door zijn bewindvoerder en zijn bijstandsuitkering overeind gehouden. Hij woont wel zelfstandig.
    Mijn jongste zoon heeft sinds zijn 8e Ritalin, geen noemenswaardige ontwikkelingsachterstand, haalt op dit moment goede punten op zijn MBO-niv. 4 opleiding nadat hij ook zijn VMBO had gehaald en zijn toekomst ziet er veelbelovend uit.
    De pedagogen van nu kunnen misschien beter met ADHD omgaan dan de pedagogen in de tijd van mijn 1e en 2e zoon. Nog steeds is het de omgeving niet toe te vertrouwen om goed met zo’n kind zonder medicatie om te gaan. Persoonlijk heb ik meer vertrouwen in een altijd werkende, voorspelbare dosis Ritalin dan in een therapeut waarmee geen klik is of die zijn dag niet heeft. Mensen met een kleine portemonee zijn aangewezen op de standaard voorzieningen en als je dan moet/kunt kiezen tussen een therapeut of medicatie, dan geef mij maar medicatie.
    Ik vind de toon van dit stuk een beetje sentimenteel over het kind en afvlakken van persoonlijkheid. De ouders/kostwinners van meer dan 1 kind kunnen dit haast niet bolwerken en de omgeving wordt verweten aan de onrust bij te dragen etc. Als opvoeder heb je de verantwoordelijkheid om je kind koste wat kost door zijn ontwikkelingsperikelen heen te helpen en als een evenwichtige volwassene aan de maatschappij af te leveren. De omgeving moet zich niet aan het kind aanpassen maar het kind moet zich aan de omgeving aanpassen. Zo ziet de grotemensenwereld er nou eenmaal uit. En in het geval van ADHD gaat dat nou eenmaal beter met behulp van Ritalin.

    1. Hetty van der Well Bericht auteur

      Hallo Wilma,
      In de basis aardig wat overeenkomsten met mijn eigen kinderen. Het grote verschil is alleen hoe jij en ik er in staan wat ook andere uitkomsten met zich meebrengt.
      Vooral jouw laatste opmerking: het kind moet zich aanpassen maakt dat duidelijk, wat zichtbaar is op de rest van mijn site.
      En dat is allemaal ok. Het gaat mij niet om gelijk, want dat creëert ieder voor zich. Er zijn ook mensen die simpelweg andere keuzes willen maken dan de keus medicatie en die optie wilde ik belichten. Vooral omdat ik ruime ervaring heb met de winst die daar inzit, die veel verder gaat dan alleen het kind.

  3. Els van der Velden

    Recent onderzoek heeft aangetoond dat er in veel gevallen sprake is van een stapeling van bepaalde stoffen in het lichaam en soms ook een tekort aan een bepaald enzym. Alvorens over te gaan tot medicatie zou het raadzaam kunnen zijn om dit te laten testen. (Eenvoudig bloed en urine analyse).
    De linus Pauling kliniek in Waalre verzorgd deze analyses en geeft verder advies. Op de website http://www.exendo.be is meer informatie te vinden over de stapeling van stoffen en het enzym.

    1. Hetty van der Well Bericht auteur

      Hallo Els,
      Het jammere van onderzoek m.i. is, dat ze meestal het paard achter de wagen spannen. Vanuit een resultaat gaan ze terugzoeken, waarbij ze de primaire factor, die zeer gerenommeerde wetenschappers allang keer op keer bewezen hebben, volkomen negeren: het is ons bewustzijn waarmee we ons lichaam (en al het andere overigens) beïnvloeden. Misschien is creëren zelfs een beter woord. Onze emoties, verwachtingen en overtuigingen zijn verantwoordelijk voor het al dan niet activeren van ons genetisch materiaal.
      In jouw verhaal: je hebt deze stoffen en dit enzymtekort en dat is de oorzaak van. Ik zou dat omdraaien: je bent verbonden met je omgeving (alles is met alles verbonden), daar spelen situaties, verwachtingen of emoties waar jij in meegaat /op reageert en dat resulteert fysiek in …

      1. Els van der Velden

        Beste Hetty,

        Helemaal mee eens. Maar als de balans al uit is en deze stapeling dusdanige vormen heeft aangenomen dat daar geen controle meer over hebt dan is het raadzaam om eerst iets aan die stapeling te doen. Je ziet kinderen (en ook volwassenen met depressie klachten) rustiger worden. De kinderen zijn weer “leerbaar”. Ze horen wat er gezegd wordt. Belangrijk om goed te kijken, en dan een strategie te kiezen maar als het niet werkt probeer dan ook de andere weg. Laat niets aan het toeval over.

Laat een antwoord achter aan Wilma Juneman Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *